Waarom bescheiden blijven als drie grootmachten in de Amerikaanse indiescene een gelegenheidsproject oprichten? Divine Fits ofte Britt Daniel (zanger van Spoon), Dan Boeckner (Wolf Parade) en Sam Brown (van het minder bekende, even straffe New Bomb Turks) blijven in alle soberheid met hun voetjes op de grond, geven hun plaat een titel alsof het een muzikale futiliteit betreft en pakken uit met op het eerste gehoor weinig opvallende, onderhuidse liedjes.
Een tikkeltje disco, een vleugje 90’s, wat melancholie en humor en een grote popuitstraling: Divine Fits lijken er zich aanvankelijk heel erg gemakkelijk van af te maken. Bij momenten lijkt het zelfs of het de schenenschoppende Britpopband Pulp verrezen is, hoewel dit Texaanse trio (ondanks zijn groepsnaam) wat gematigder klinkt.
De drie heren hebben hun energie echter nogal stevig gestoken in technisch vernuft en minder in feitelijke melodie en uitstraling. De melodieuze catchers op deze cd zijn op enkele vingers te tellen. Hardnekkige gitaar- versus drumstoten in ‘What Gets You Alone’ doen samen met overdrive effecten en Daniels bluesmicro aardig hun best. Het vadsige orgeltje in opener ‘My Love Is Real’ – de enige track met echt singlepotentieel – wringt zich meteen in de oren om er niet meer uit te komen. Ook in ‘For Your Heart’ slaan Divine Fits meteen de nagel op de kop, met zijn voortstuwende bas en broeierig synthesizerlandschap.
Aanvankelijk blijft dit album echter steken op de titel ‘leuk’. De verwachting wanneer het studio-experiment van Spoon zich met de knallende energie van Wolf Parade vermengt, ligt aanvankelijk hoger. Het was echter niet de bedoeling om de wereld te choqueren. Wat wel het opzet is, valt moeilijk te raden. ‘The Salton Sea’ ruikt een beetje naar krautrock door het imperfect inschakelen van een hardnekkig analoog synthesizerritme met licht verdraaiende psychedelica. In een akoestisch ‘Civilian Stripes’ duikt de band dan weer de wereld van de singer/songwriters in met mooi, open pianospel en zachte tamboerijnbegeleiding. Een interpretatie van ‘Shivers’ van The Birthday Party waarin in de verste verte de geest van Nick Cave niet te bespeuren valt, bewijst tenslotte dat dit muzikale gezelschap perfect weet hoe muziek eigen te maken en er een intelligente touch aan te geven, maar tegelijk heel erg breed denkt.
‘A Thing Called the Divine Fits’ is een plaat met enkele fijne momenten, maar vraagt ook het nodige begrip en geduld om langzaam te kunnen groeien. Aan kwaliteit in elk geval geen gebrek. Het album had net iets minder mogen overkomen als een allegaartje van sterke muzikale ideeën.
