Zweedse death metalveteranen Dismember zijn terug voor meer. Ondanks het vertrek van drummer Fred Estby, die toch een aardig deel van het schrijfmanschap voor zijn rekening nam, ging de rest van de band door en staan ze er anno 2008 terug met een zelfgetitelde plaat. Het Zweedse collectief onstond uit de assen van Stockholm death metalpioniers Carnage, in deze band zaten immers al drie sleutelfiguren van Dismember: Estby, gitarist David Blomqvist en zanger Matti Kärki (Johan Liiva en Michael Amott zouden later opduiken in melodieuze death metalband Arch Enemy). Naast genregenoten- en groten Entombed, Unleashed en Grave is Dismember uiteraard gekend voor zijn stijl van op polkabeats gefundeerde death metal met de brutale oerstrot van Kärki en om hun gebruik (of misbruik) van de Boss Heavy Metal 2-pedaal als ontbossende kettingzaag in hun trademark gitaarsound. Dit alles begon met 'Like An Ever Flowing Stream'. Vanaf 'Massive Killing Capacity' besloot de band meer groovy en melodieuze death metal te maken, maar met 'Where Ironcrosses Grow' en vooral met 'The God That Never Was' raasde de band/moordmachine weer alsof het niets was. Wat valt er dan van Dismember's prestigieus zelfgetitelde album te verwachten?
Opener 'Death Conquers All' zegt het allemaal: Dismember blijft gewoonweg meester in de death metal en welbepaald de soort ervan zoals het oorspronkelijk bedoeld was, met name een agressieve en hakkende snaarsectie zonder riedeltjes, thrashy polkadrums en een brute oerstrot. Dat er echter dit keer meer variatie in tempo en ritme inzit, is dan ook een pluspunt: van snelheidsduiveltjes als 'Under A Bloodred Sky' en 'Legion' langs de op D-beat (genoemd naar de hardcore punkbeat van Engelse hardcorepionier Discharge) rammende 'The Hills Have Eyes' en 'Combat Fatigue' tot de neerhamerende monsters 'Europa Burns' en 'No Honor in Death'. De gitaartandem Blomqvist - Persson geeft werkelijk plankgas door efficiënt hakkende en vlijmscherpe doodsmetaalriffs en fantastische, vurige soli op de luisteraar af te sturen, maar hier en daar is er ruimte voor meer afwisseling: zo wordt de finale van 'Under A Bloodred Sky' heerlijk gesierd door prachtige tweeledige gitaarharmonieën als ode aan Iron Maiden op Dismember-manier, net zoals onder andere 'Tragedy of The Faithful' vanop 'Where Ironcrosses Grow' dat deed. Ook de intro van 'Tide of Blood' en de helft van 'To End It All' dragen een lekkere melodieuze death metalrazernij in zich mee. Afsluiter 'Black Sun' heeft een donkere, slepende intro, waarna het nummer uptempo uitbarst en de finale klinkt heerlijk tragisch en obscuur door de welgeplaatste gitaarharmonie.
Dismember heeft de klus weer geklaard: de band laat de hedendaagse death metalscène weer een poepje ruiken met hun zelfgetitelde werk en bewijst werkelijk een der koningen van de scène te zijn. Zoals de heren zelf zeggen dus: zolang Dismember leeft, zal death metal heersen!
Meer over Dismember
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
