Het gaat de Vlaamse – meer specifiek de Gentse – dancescene voor de wind. In navolging op de internationaal geprezen broertjes De Waele maken The Subs, The Glimmers, Waxdolls en vele anderen furore in het hippe discotheekwereldje met als epicentrum de alom gekende Culture Club. Omdat de artistieke wereld zo klein is, ontstaan uit muziekprojecten vaak nevenprojecten of gelegenheidsbands, en daar is Disko Drunkards er eentje van. Aan de basis staan Mo en Benoelie ofte The Glimmers. In dit livegezelschap hebben zij zich laten versterken door vier muzikanten uit diverse strekkingen. Het resultaat is nogal minimale, tegendraadse dansmuziek met levende wortels waarin nogal wat wave- en discotrekjes geslopen zijn. Om iedereen toch mee te kunnen laten Disko drinken, wordt deze cd overigens gratis bij alle Disko Drunkards of Glimmers shows uitgedeeld.
Met de prima reputatie van The Glimmers, Tim Vanhamel, dEUS-drummer Stephane Misseghers, multibassist Ben Brunin of Vive la Fête-toetsenist Francois Demeyer als inzet, scheren de Disko Drunkards alvast hoge toppen. Single 'Physical' – waar het allemaal mee begon – is dan ook al grijsgedraaid in het alternatieve radiolandschap. Voor de rest legt dit gezelschap echter niet al te veel zoden aan de dijk. Een goed uitgedokterde groove, een rechtdoor hakkend ritme en wat accenten met keys, laptop of beperkte vocalen leggen veeleer de klemtoon op plezier en dansen dan op originaliteit of muzikale spitsvondigheid. Spreekt voor zich dat klanken en ingrediënten helemaal uitgepuurd zijn, maar de 'whaauw'-effecten op dit twaalf tracks tellend plaatje zijn op (g)een hand te tellen. De rechtdoor wandelende funky gitaargroove met spacegeluidjes waar deze plaat mee opent ('Do It') klinkt alvast niet veelbelovend, hoewel wel mooi wordt opgeklommen naar een hogere dimensie. Een tiktakkend 'G' doet het met een paar baslicks en wat Michael Jackson-kreetjes al niet veel beter. De Drunkards hebben goede ideeën, maar die zijn vaak te zwak uitgewerkt. Net als de vraag rijst of deze cd niet gewoon als een grote grap moet beschouwd worden (getuige infantiel gemompel in 'Kookoo'), komt echter een heerlijke dubby clubtrack 'Oh Oh Oh' tevoorschijn die wel mooi op punt werd gezet. Vanaf dan lijken songs pas echt songs te worden en verdienen enkele uitschieters als een funky 'Picture', een schreeuwerig 'Physical' of een heerlijk, Frans 'Dans le Mille' toch de nodige aandacht.
Disko Drunkards maken het muzikaal zo gemakkelijk, dat het niet meer gemakkelijk zit. Deze verzameling van grooves en ideeën is immers nauwelijks een plaat met songs te noemen. Allicht is het merendeel van de twaalf tracks uitermate geschikt voor een stevig discohouse of funky clubfeestje, maar gezellig zitten luisteren blijkt toch een hele opgave.
Meer over Disko Drunkards
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
