Disappears is afkomstig uit Chicago en debuteerde in 2010 met ‘Lux’, een recalcitrant boetseerwerkje waar doorleefde vocalen, gruizelige gitaren en bezwerende motorik beats samensmolten tot een hypnotiserend amalgaam van drone-, noise- en krautrock. Na de release van opvolger ‘Guider’, nauwelijks een jaar later, verliet drummer en mede-oprichter Graeme Gibson de groep. Hij werd vervangen door niemand minder dan Sonic Youth-veteraan Steve Shelley.
Mede onder diens impuls kanaliseerde Disappears zijn voorliefde voor herhaling en gestileerd minimalisme in meer conventionele songstructuren. Het leverde met het relatief toegankelijke ‘Pre Language’ (2012) een melodieuze doch intense lap gitaarmuziek op. Shelleys drukke agenda liet een verlengd verblijf in de groep echter niet toe, waardoor frontman/gitarist Brian Case en de zijnen weer op zoek moesten naar een nieuwe drummer. Die werd gevonden in de persoon van Noah Ledger.
‘Era’, de vierde langspeler in evenveel jaar, kiest terug voor een hermetischer geluid maar is daarom niet minder genietbaar. Opener ‘Girl’ behoort tot het meest abrasieve dat Disappears totnogtoe op plaat zette. De onbevangen baspartij van Damon Carruesco wordt belaagd door stampende percussie, schurende gitaarklanken en overstuurde vocalen. Na deze psychotische noisetrip drapeert het atmosferische ‘Power’ een stuwende, mid-tempo drum- en basgroove met etherische gitaarsalvo’s en bevreemdende zang.
Het negen minuten durende epos ‘Ultra’ neemt uitgebreid de tijd om de luisteraar mee te zuigen in Disappears’ fascinerende muzikale universum. De uitgebeende, minimalistische ritmesectie dendert onvermoeibaar voort, terwijl machinale gitaarfragmenten met spookachtige accenten een unheimisch geluidslabyrint evoceren. In de afwezigheid van duidelijke melodielijnen, drijven het mesmeriserend geprevel van Case en de continue mutatie van de abstracte klanksculpturen de onderhuidse spanning langzaam ten top.
De titeltrack is een song in de klassieke zin van het woord, gezegend met intrigerende strofes en een heerlijk meanderend refrein. In ‘Elite Typical’ blijkt opnieuw een belangrijke rol weggelegd voor de ritmische tandem Carruesco-Ledger, wiens pulserende baslijn en afgemeten slagwerk de basis vormen voor een weerbarstige postpunkuitstap. De even onderkoelde als bloedstollende afsluiter ‘New House’ experimenteert dan weer met langgerekte gitaarklanken, onheilspellende feedback en tribale percussie.
Disappears opereert op het spanningsveld tussen melodie, experiment en sfeerschepping. De groep combineert hortende ritmes, turbulente gitaren en onaardse effecten tot enigmatische composities die onverdroten voortjakkeren en toch steeds van gedaante veranderen. ‘Era’ is repetitief zonder in herhaling te vallen en monotoon zonder eentonig te worden. Zij die de tijd nemen om door te dringen tot de essentie van deze plaat, worden voor hun geduld beloond.
