“Alles komt terug”: een levenswijsheid of een noodzakelijke armleuning? Feit is dat Belgisch ambientspecialist Dirk Serries met al zijn projecten, nevenprojecten en gelegenheidsgezelschappen al ettelijke muzikale oceanen doorzwommen heeft. En dan kom je jezelf al eens terug tegen. Na vele omzwervingen en op specifieke vraag, keert hij met ‘The Origin Reversal’ niet enkel terug naar het Amerikaanse label Projekt, maar ook naar de dromerige, minimalistische gitaarambient van zijn eerste superlatief alias, VidnaObmana. “Play at low volume” staat duidelijk gedrukt, wat hier zoveel betekent als “lig onderuit en geniet”.
Het is alweer een heel eind geleden dat Serries muziek componeerde voor het aquarium in de Antwerpse zoo en samenwerkte met repetitieve minimale muzieklegenden als Steve Roach of Robert Rich (het nogal onverwacht verschenen ‘Low Volume Music’ met Roach twee jaar geleden niet meegerekend). Alvorens de droneartiest de wereld van obscure, duistere drones ging verkennen -denk aan de driedelige muzikale vertaling van Dantes ‘L’Inferno’- wentelde VidnaObmana zich in een rijk van droom, fantasie en melodie. Dat laatste is opnieuw de bestemming van ‘The Origin Reversal’.
Licht verteerbare, ijle drones – het aanstrijken van metalige snaren met lange nagalm – vormen hier vijf klankcomposities met rijke kleurschakeringen. Misschien even het “rijk” nuanceren: Serries doet dat natuurlijk op zijn eentje, met één gitaar, in één opnamesessie en met een berg klankvervormers en effectenpedalen. De drum- of beatloze ambientsculpturen die hij daarmee maakt, groeien van desolate, lange tonen uit tot een regenboog met een rijk, helder palet van kleuren. Traag herhaalde snaarstrelingen bieden de houvast van regelmaat, maar een meer dan twintig minuten durende track als ‘Transfuse the Phantom’ mikt toch vooral op tijdloosheid.
Is dit album dan enkel een nostalgische stap terug voor fans of liefhebbers? Niet echt. Een track als ‘Remission’ bewijst immers dat Serries jarenlange queeste naar de kracht van eenvoud voor verrijking heeft gezorgd. De tweespalt van diep zoemende, amicale tonen en hoog zinderende, haast zingende aanstrijken zorgt niet enkel voor een heuse glorie, maar komt bij momenten ook erg solide, bijna dreigend over. ‘The Dead Air Reprise’ daarentegen is niet meer of minder dan een opeenvolging van langzaam uitglijdende noten die in elkaar overvloeien: doezelig, loom en met de broze schoonheid van een tentakelkwal.
Met weinig inhoud veel bereiken is de kunst, eentje waar Dirk Serries een cum laude doctoraat in verdient. Dit album prikkelt opnieuw de verbeelding en laat ruimte voor luisteraars om zelf een invulling te verzinnen. Het blijft natuurlijk inzet vragen open te staan voor deze minimale sfeermuziek, maar durf te blijven luisteren en het zal opvallen hoe rijk, divers en inspirerend dit album is.
