De zoektocht van Dirk Serries is nog niet afgelopen. Waar een vorig artistiek leven met VidnaObmana en Fear Falls Burning nog draaide rond illustere ambientdrones en diep penetrante geluidscreaties, is de Antwerpenaar inmiddels al zo’n drie jaar op zoek naar de eenvoud, de essentie van muziek en klank. Onder de titel ‘Microphonics’ gaat het opnieuw om de man en de gitaar, de klank en de snaar. Met behulp van een steeds verder ontgonnen arsenaal effectenpedalen, gaat Serries op verkenning naar de dynamiek binnen basisklanken en solide drones.
Ondanks zijn titel ‘Microphonics XXI-XXV’ is dit nog maar de tweede volwaardige Microphonics-studioplaat. De reden is eenvoudig. Dirk Serries zweert bij live opnamen die nadien geen manipulatie meer behoeven, kwestie van de kracht en spontaniteit van het moment zelf optimaal te kunnen bewaren. Die registraties worden telkens in een erg gelimiteerde vinyluitgave uitgebracht. Met deze schijf wil Serries nog eens een keertje een breder publiek verwennen.
Het album bestaat uit 4 onderdelen, gemakkelijkheidhalve omschreven als klankervaringen. Het eerste, elf minuten durende stuk (‘Mounting Among the Waves’) bestaat uit een grondtoon die overstuurd wordt en waarin bijgevolg veel ruis sluipt. Via subtiele bewerking worden echter hoge naklanken en een wijde galm in die toon gestoken, zodat het geheel rijker en rijker wordt. Een heuse symfonie van verschillende irreële instrumenten lijkt te ontstaan, allen op zijn eigen manier strevend naar die ene basisnoot. Dat zorgt voor een onwaarschijnlijke rijkdom van elk op zich bewegende detailelementen, die vooral doorheen een gespecialiseerde installatie of hoofdtelefoon werkelijk hun eigenheid krijgen. Uiteindelijk komen allen opnieuw samen in die ene overstuurde noot, die vreemd genoeg erg abrupt tot een einde komt.
De tweede track, ‘There’s a Light in Vein’, vertrekt eerder vanuit de intimiteit. Een probeersel van enkele voorzichtig aangeslagen snaren op semi akoestische gitaar, krijgt een onderbouw van mechanische ruis en gretige ondertonen. Overstuurde galm neemt toe en zorgt voor een overdondering van geluid door binnen die ene noot een spectrum van zowel lichte als donkere emoties op te roepen. Het lijkt wel of tientallen strijkers dezelfde klank proberen te bereiken. ‘The Burden of Hope’ lijkt dan weer op een poging om een vaste ondergrond te vinden in een oneindige ruimte die verzandt in een felle impressie van herrie, sissende ruis en haperende gitaaraanslagen. Het geheel begint meer en meer te gieren en groeit naar een afstotende gruis met onderliggende klanken. Gelukkig nemen halo’s toe en wordt het overstuurde gevoel wat onderdrukt met sussende droomtonen.
De vierde track (‘Thousand of Rivers’), eveneens rond de twaalf minuten, doet wat met trage omwentelingen en lome aanslagen. Deze geluidsexcursie is misschien nog de meest definieerbare en lijkt wel wat weg te hebben van de klankmuren die shoegazerbands uit de jaren ’90 als My Bloody Valentine opwierpen. Een melancholische melodie en een majestueus pallet van geluid en galm treedt net niet in overdrive, maar zorgt veeleer voor een zekere gemoedsrust. Deze track leunt nog het meest aan bij kalmerende ambient.
Het werk van Dirk Serries’ Microphonics project blijft er eentje van impressies. Dit is een nieuw hoofdstuk in een lange, abstracte reis doorheen het brede universum van geluid. Ditmaal gaat het om vrij felle, luidruchtige creaties. Minimalisme wordt hier omgetoverd in een overdonderende ervaring. Wie enigszins vertrouwd is met desolate gitaarlandschappen die toch vol warmte en graduaties zitten, zal voor dit nieuw hoofdstuk Microphonics zeker gewonnen zijn.
