Gedaan met eindeloze geluidsmanipulaties, gedaan met loodzware drones en industriële soundscapes, gedaan met het verbergen achter facades en alter ego’s als Vidna Obmana of Fear Falls Burning. Na een verblijf van meer dan twee decennia in een eigen minimalistische, instrumentale gitaarwereld kiest de Belg Dirk Serries helemaal voor het pad van de eenvoud. Één man, één gitaar en een paar vervormingspedaaltjes, dat is de inhoud van ‘Microphonics’.
De nieuwe zoektocht naar de basis, de grondtoon van muziek – waar stilte evenzeer een ingrediënt is als klank – is een lang uitgestelde droom gebleven voor deze geluidstovenaar. Het ogenblik dat deze nieuwe artistieke fase zich echter omzet in een kleine Europese tournee, is echter een prima aanleiding om opnamen die als tussendoortje tussen twee projecten in de studio zijn ontstaan, in een mooi jasje heruit te geven.
Logica voor wie het vinden kan: ‘Microphonics I-V’ bestaat uit vier niet op elkaar volgende klankcreaties (‘I’ ontbreekt vreemd genoeg) die op 8 juli 2008 zijn opgenomen. Met variabele lengte tussen negen en zestien minuten, betreft het telkens een erg minimalistische sfeerprent van langgerekte tonen en voorzichtige aanslagen. Net zoals bij al de voorgaande platen die van Dirk Serries’ handen afkomstig zijn (een dozijn of vier) bestaat de voornaamste kracht uit de voorzichtig omwentelende structuur en subtiel wijzigende kleur. Toon, naklank en verbeelding van de luisteraar verweven zich tot één langdurige, fantasievolle impressie die de grens tussen droom en realiteit bewandelt. Een permanent klankspel tussen hoge en lage tonen, op- en neergaand qua intensiteit, duikt helemaal de nachtelijke, stedelijke sfeer in. Wat dit betreft een dikke pluim voor het artwork met prachtige zwart/wit foto’s van Martina Verhoeven.
‘Microphonics IV’ stelt zich misschien nog wel het meest duidelijk op. Voort getrokken door een persistent, donker gitaarthema krijgt deze eerste track een soort van tribal-cadans. Een wijds klankveld tussen hoge en lage tonen zorgt hier tevens voor een erg volle klankkleur. Dan doet ‘Microphonics III’ het een stuk ijler en minder bevattelijk. Het ontbreken van een bindend centraal element en het verzamelen van gitaarhalo’s op een meer uniform middenveld zorgt voor een mysterieus spookeffect dat gelukkig met een zwevende ondertoon gesust wordt. ‘Microphonics II’ – de derde track – trekt deze lijn van beperktheid door. Tonen worden steeds zeldzamer en stiltes meer fundamenteel. Dat maakt deze impressie tot een moment van pure inkeer en genotvolle rust. ‘Microphonics V’ tenslotte blijkt even spaarzaam met zijn halo’s of drones, maar keert wel terug naar de dynamiek tussen hoge en lage tonen en lijkt soms zelfs wat op het registerspel van een kerkorgel, wat meer ruimte schept voor eigen interpretatie. Met zestien minuten traag stuwende klanken is daar overigens meer dan tijd genoeg voor.
Dit album is een uitmuntend minimalistisch sfeerverhaal. Dirk Serries weet de juiste toon en techniek te hanteren om zo’n muzikaal beperkt meesterwerk vorm te geven. Dat maakt ‘Microphonics I-V’ een prima belevenis voor wie tot de essentie durft terug te keren.
Meer over Dirk Serries
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
