In het drukke, Westerse leven doet een mens er goed aan om even de zinnen te verzetten. Muziek is een medium dat hierbij kan helpen. De juiste ambientplaat in de speler en een eenvoudige druk op de playtoets kan een wereld van verschil maken. Dirk Geiger’s debuutalbum‘Autumn Fields’ biedt zo’n sfeerscheppende warme achtergrond waarvan kan genoten worden.
Het eerste nummer van het album bedriegt de luisteraar op een negatieve manier. ‘Gewitterregen’ opent droevig en clichématig met een flauw pianostukje dat wordt samengevoegd met het geluid van regen waar zo nu en dan eens een dondergeluid doorkomt. Het klinkt heel fake en gemakkelijk. Hier laat Geiger zich, jammer genoeg, van zijn slechtste kant zien. Gelukkig herpakt hij zich snel en komen zijn kwaliteiten naar de voorgrond zoals in ‘Noise Format’ waarin hij speelt met geruis. Hij gaat om met field recordings uit de stad en verrijkt deze met zachtaardige elektronica die vooral bestaat uit glitches. Het krakende en wrijvende geluid van de opnames krijgt een boeiende dimensie in het nummer ‘Bottanic Garden’ waarin flinterdunne beats het korrelige oppervlak corroderen. Geiger gaat secuur te werk en houdt de luisteraar met zijn trage, repetitieve tonen minutenlang in bedwang. Vooral in het einde van het album worden alle geluidselementen constructief en dienen ze minder als versiering. Dat levert veel duidelijkere nummers op die een directe inwerking hebben. ‘Autumn Fields’ eindigt met twee remixen van Svart1 en Access To Arasaka die niet slecht te noemen zijn maar totaal breken met de sfeer van het album.
Moest er een stukje geknipt zijn van het begin en het einde, dan had Dirk Geiger wellicht meer bereikt. Desondanks is ‘Autumn Fields’ zeker niet vervelend om naar te luisteren en klinkt het als een doordeweekse plaat met hoogtes en laagtes.
