Wie de ECM-cataloog een beetje volgt, weet dat deze uiteen valt in twee afzonderlijke delen: de reguliere opdeling waarin de jazzalbums verschijnen, naast de zogeheten ‘ECM New Series’, een noemer die de lading dekt voor alle klassieke releases. Het interessante aan ‘El Encuentro’ (wie een minimale kennis van het Engels heeft hoort er “the encounter” in, wat dus zoveel betekent als “de ontmoeting”) is dat de composities op de cd eigenlijk tussen beide delen van de catalogus invallen. De werken zijn stuk voor stuk gecomponeerd voor strijkorkest, maar de solisten krijgen alle vrijheid. Improvisatie en strikte vormvastheid gaan dus hand in hand, een concept dat zeker niet nieuw is en waar bandoneon-speler Dino Saluzzi zich met hoorbaar plezier aan overlevert.
In essentie zijn de vier composities die op deze cd verzameld staan zeer vergelijkbaar. ‘Miserere’ is geconcipieerd voor bandoneon en strijkorkest, ‘Vals de los Días’ en ‘El Encuentro’ voor bandoneon, cello en strijkorkest en ‘Plegaria Andina’ voegt daar nog een saxofonist (in casu de broer van Dino Saluzzi) aan toe. Qua sfeer zit de muziek echter steevast ingebed in het onherbergzame Zuid-Amerikaanse landschap. De warmte, de grilligheid en de melancholie van die streken weet Saluzzi bijzonder doeltreffend te vatten, wat prachtige mijmerende muziek oplevert waar de verwachtingsloze luisteraar uren aan een stuk bij kan wegdromen. Het Nederlandse Metropole Orchestra kleurt die stemmige gevoelens met sprekend gemak in en ook de saxofoon van Felix Saluzzi of de cello van Anja Lechner klinken telkens zeer intens.
Dino Saluzzi staat uiteraard niet los van een bepaalde traditie, maar als Argentijn en Zuid-Amerikaan wil hij zich expliciet distantiëren van het Amerikaanse vasteland met haar tango en haar Ástor Piazzolla. Op zich is die uitspraak nogal arrogant, gezien Piazzolla ("de meester van de bandoneon", zo bewijst diens concerto voor het instrument) op ‘El Encuentro’ zeker ergens rondwaart. Saluzzi verwijst ook naar het nalatenschap van Bartók, Sibelius en Mahler, maar die hoog-romantische reminiscenties getuigen meer van ’s mans ego dan van een werkelijk bestaande compositorische link. Het complexloze van ‘El Encuentro’ maakt het album tot iets heel aangenaam, maar met zijn filmische karakter kan Dino Saluzzi absoluut niet naast Mahler of Bartók staan.
Het keurslijf is daarentegen bijzonder aangenaam en de voor de hand liggende dramatiek in Dino Saluzzi’s partijen (menig pathetische cello- of bandoneon-lijn gaat de luisteraar door merg en been) maakt het ook voor een niet in klassiek geïnteresseerde luisteraar mogelijk om tot deze muziek door te dringen. Dino Saluzzi is niet een van de meest belangrijke hedendaagse componisten, maar wel een waar virtuoos en een verteller in hart en nieren. De valse pretenties daar gelaten, is ‘El Encuentro’ dan ook een schitterend album vol fantastische toppen en intrieste dalen, waar de luisteraar gemakkelijk lyrisch van wordt.
Meer over Dino Saluzzi
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
