Zo heel af en toe verschijnt er een album dat zoveel indruk maakt, dat je eigenlijk beter enkel ja knikt en verder de mond houdt. Omdat lezers van kwadratuur met dat laatste niets opschieten, volgt hier toch maar een gemankeerde poging het fabelachtige debuutalbum van de jonge Zwitser Dimlite in woorden te vatten.
Vooruitstrevende hiphop, elektronische edge, clicks en ruis: dat doen er wel meer. Maar niet zoals Dimlite. Bij hem ligt de focus in de eerste plaats op het muzikale aspect, het kloppende hart waar van alles omheen gebeurt. Hij is ijzersterk in het bouwen van warme melodische lagen, vaak uit eigenaardige geluiden in combinatie met zijn eigen gitaar en piano. De fender rhodes – zowel zelf ingespeeld als van elders geleend – is overal, maar telkens met een ander scherp randje, nooit te glad, af en toe in bijna onherkenbare gedaantes. Hetzelfde geldt voor de aanwezige synthklanken, die ook grofkorrelig aanhoren, alsof ze nog eens door een oude sampler heen zijn gegaan. In de eerste plaats samplecollages zijn ook de ijzersterke interludes, bijna de helft van de 16 tracks: hiphopskits met of zonder beats, gruizige pianoloops, flarden van stemmen, gekkigheid. 'Lueget', bijvoorbeeld, is een minuutje Zwitsers kerkkoor met rhodes onderlegd; op papier een rariteit, maar het pakt prachtig uit. De langere tracks, zoals 'When Devices Off', 'Backdoors Bustin' en 'Exact Fingerpointing' worden bijna alle gekenmerkt door diverse moodswings en zijn feitelijk opgebouwd als knappe twee-, drie- of vierluiken, waarin de onderdelen behoorlijk verschillend kunnen zijn, maar toch organisch in elkaar overvloeien.
Dimlite's beats op dit album zijn op het eerste gehoor eenvoudig en niet het belangrijkste ingrediënt, meestal zijn het lichte variaties op klassieke boombap-ritmes. Toch klinken ze kraakvers, doordat aan elke snare hoorbaar aandacht is besteed totdat hij ze zich eigen gemaakt heeft. Bovendien voegen praktisch alle andere gebruikte geluiden iets toe aan het ritme. Ruis, vinylkraak, vervormde mond- en lichaamsklanken, vervreemdende kreten en uit zijn verband getrokken percussiesamples zijn overal. De informatiedichtheid is daardoor vaak maximaal, je kunt sommige tracks tientallen keren aandachtig beluisteren en nog steeds nieuwe dingen ontdekken. Het moet een monnikenwerk zijn geweest, maar geeft een extra reden om het album ademloos in een ruk uit te luisteren – en daarna nog eens. Zwakke momenten zijn er niet bij, slechts 'Back to the Universe', de enige (vervormd) vocale track, is niet helemaal vlekkeloos. De lyrics konden sterker en Dimlite's 'zangstem' zwabbert licht, maar hij weet het en om het in die ene track dan toch te doen is eigenlijk ook wel weer stoer. Het is de meest directe van alle persoonlijke noten waaruit dit album is opgebouwd.
Dimlite toont in al zijn facetten dat er uit instrumentale hiphop anno 2005 nog steeds iets totaal vers te halen is. Het is nauwelijks mogelijk meer ideeën in een album te steken dan hier gebeurt en er toch zo'n vlekkeloos en coherent geheel van te maken. 'Runbox Weathers' komt van diep en luistert als één grote reis door de gedachtenkronkels van deze aparte vogel. Schitterend.
Meer over Dimlite
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
