Enkele weken na de ep 'Dub' is Dijf Sanders, de knutselgrage Brugse Antwerpenaar, klaar om met de full-cd 'To be a Bob' naar buiten te komen. En ook dit schijfje staat vol met heerlijke huisvlijt van warme akoestische klanken (van gitaar, contrabas, fluit, klarinet of mondharmonica) die met elektronica gemengd worden. Pretentieloos en tegelijkertijd met de nodige muzikale ambitie klinkt Sanders heel sympathiek en ongegeneerd melodisch. Zijn muziekwereld zweeft beurtelings of tegelijkertijd van Tom Waits vieze oude mannetjeszang (na een hele doos hoestpastilles) en rijke arrangementen tot de stuiterende pingpongbalelektronica van Aphex Twin. Onderweg springt hij graag even binnen bij de oudere jazz en werpt hij soms een vette knipoog richting kitsch. Niet in een explosieve bundel spetterende kleuren, maar in een ambachtelijk gecompileerde muziekwereld waar het spelplezier zo afdruipt.
Alle nummers van 'Dub' staan ook op 'To Be a Bob'. Kopers van dit kleinood zijn dus meteen ook de gelukkige bezitters van smakelijke knutselsongs als 'Swamp Boulevard' en 'Cheerleader Memorial'. Met in dit laatste nummer een belangrijke plaats voor trompettist Jon Birdsong van wie de trompet in verschillende gedaantes opduikt, soms zelfs tegelijkertijd. De nummers die reeds verschenen zijn mogen dan bij de beste van de full-cd behoren, de meeste andere tracks zijn daarom nog geen overschotjes. Vooral wanneer Sanders expliciet met oude jazz aan de slag gaat, toont 'To Be a Bob' een op de ep minder belicht aspect van Sanders' muziek. De prominente plaats van de contrabas en de schuifelende drum zijn daar zeker niet vreemd aan. 'Neglected Pressure' en het uptempo 'Rats in Automatz' – met jaren '30 jungledrum en een heuse trompetsolo – worden zo prachtige nummers die door de aanwezigheid van genrevreemde elementjes meer zijn dan stijloefeningetjes. Sanders rekt de muziek immers tot waar hij die wil hebben. In 'Tickle me Free' verlegt hij de bakens eerder richting soul, terwijl 'Still Raining' door de aanwezigheid van strijkers, fluit en klarinet in een filmsfeer baadt. Zij het dan een filmsfeer die door de elektronica en de duistere swing iets verwrongen en ongemakkelijks krijgt.
Een minpuntje aan 'To Be a Bob' is dat niet alle (nieuwe) nummers het niveau halen van de daarnet genoemde tracks. 'I Need Some Money' en 'Mirror Strike' hebben muzikaal duidelijk minder om het lijf. Bij de eerste song is de opbouw heel voorspelbaar en te constant, waardoor het geheel te weinig actie biedt om te kunnen boeien. Bij 'Mirror Strike' lijkt Sanders zich dan weer even te verschuilen achter een catchy filmsfeertje met blazerstoten, fluit en percussie in een zwalpend ritme, alsof het hele nummer op een schommelende kameel gespeeld wordt. Ook hier krijgt de aangenaam klinkende sfeer de bovenhand op muzikale ontwikkeling. Deze minder uitgewerkte tracks zijn echter niet meer dan kleine smetjes op een blazoen dat voor de rest buitengewoon aangenaam blinkt en waarmee Dijf Sanders zich (weer) laat horen als één van de smakelijkste en spontaanste Belgische muziekknutselaars.
Meer over Dijf Sanders
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
