Dijf Sanders is een 26-jarige naar Antwerpen uitgeweken Bruggeling. Wat ooit begon als een soloproject is in de loop der jaren een trio geworden, met trompettist Jon Birdsong (Calexico, Beck, Think of One) en bassist/toetsenist Benjamin Dousselaere. In de weer met elektronica en akoestische instrumenten verstaat Dijf Sanders de kunst om luisteraars te verleiden met de eenvoudigste melodietjes en uiteenlopende sferen, waardoor Sanders van nummer naar nummer een andere gedaante lijkt aan te nemen. Bovendien past hij de elektronica soms heel secuur toe op de akoestische instrumenten, waardoor het geluid heel realistisch blijft.
Birdsong is alleen te horen op de titeltrack van deze ep, een nummer waarin Sanders zich van zijn meest vieze kant toont. In een broeierige Tom Waits-stijl weet hij subtiele elektronica en een zompige atmosfeer met elkaar te combineren zonder dat er kortsluiting ontstaat. Birdsongs trompet wordt in verschillende lagen aangewend, waarbij verschillen in helderheid en het al dan niet gebruiken van een demper voor extra kleur zorgen. De catchy keyboardmelodietjes en de vieze-mannetjesstem van Sanders maken het nummer bovendien extra geschikt om in een lange regenjas aan een kleuterschool post te vatten. Even kindvriendelijk, maar minder viespeukerig klinkt 'Cheerleader Memorial' dat van alle tracks op deze ep het meest elektronisch klinkt. Een akoestische gitaar wordt prachtig gemanipuleerd en verrijkt met keyboardmelodietjes en zacht beatjes. Even lijken die een aanloopje te nemen naar een strakkere fourbeat, maar Sanders houdt alles lekker zoet. Bovendien variëren de verschillende bouwstenen hier zodanig, dat het nummer steeds vervelt zonder grote schokgolven te moeten incasseren.
Voor wie deze verleidingstechnieken nog niet gewerkt hebben, heeft Sanders ook nog 'For Your Ass Only' en 'Jizz' in petto. In het eerste nummer loenst hij, fluisterend en singer-songwriter spelend, naar de luisteraar, terwijl hij in het laatste een zelfbewuste knipoog werpt naar de dames aan de bar door middel van een schuifelend stukje jazz. Met de cliché walking bass-lijn, swingende drum en de obligate piano- en orgelakkoorden is alles voorhanden om er een jazzparodie van te maken. Sanders doet het allemaal echter zo mooi onderkoeld dat het nummer meer wordt dan de populaire tongue in cheek.
Muzikanten die in het watertje van Dijf Sanders vissen, kunnen maar beter opletten. Deze artiest moet het niet hebben van de "seks" in zijn muziek of van zijn attitude. Hier is iemand die aan zijn muzikale verbeelding genoeg heeft om indruk te maken.
Meer over Dijf Sanders
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
