Best een vreemd heerschap, Dijf Sanders. De Gentenaar heeft alles in zich om het als computernerd te maken maar haalt daar juist hoogstaande artistieke kwaliteiten uit. Denk gerust aan Sega, Atari, Star Wars en een eeuwige puberteit. Dijf houdt echter ook vooral van het uit elkaar halen en in elkaar knutselen van elektronische apparaten in een zoektocht naar aparte en nieuwe geluidsbronnen (zoals een zaklamp-lichtzwaard dat lichtimpulsen in geluid omzet). Geen wonder dus dat tweede langspeler 'Homesick' iets hoogbegaafd en volstrekt uniek in zich heeft.
Zelden klonk popmuziek zo 'on-poppy' als op 'Homesick'. De plaat moet het stellen met een bizarre combinatie van eenvoud en tientallen verschillende genres en karaktertrekken. Het resultaat is voor de een geniaal maar voor de ander allicht klinkklare onzin. Een algemene knipoog richting blanke funk (denk aan Stijn) is moeilijk te ontkennen, net als een gezonde dosis folktronica en click'n'cut-muziek. Verder werkt Dijf met sterke thema's en melodieën waardoor een nummer als 'Howling High' (en zijn zachtere broertje 'Howling Low') met zijn industriële breakbeats de luisteraar gemakkelijk plat walst. Daarnaast steekt een liefde voor Afrikaanse ritmen de kop op in een brabbelend 'African Wanker' en doet niemand minder dan trompettist John Birdsong (Beck, Calexico) een aardige, soms luidruchtige psychedelische duit in het zakje. Dat alles zorgt ervoor dat op niet één van de dertien tracks een duidelijke stempel kan gedrukt worden. Wat misschien nog het meest in de buurt komt, is 'energie'. Zonder echt hyperkinetisch te worden, bulkt deze plaat immers van plotse wendingen, onvoorspelbare stroomstoten of geschifte details die een aardige 'punch' veroorzaken. Helaas maakt dat 'Homesick' ook ongelooflijk ongrijpbaar en zelfs onbetrouwbaar. Waar een kabbelend, instrumentaal nummer als 'Cold Ostrich' het ene moment nog als hoogtepunt van de cd overkomt, klinkt het een volgende keer als inspiratieloos dieptepunt. Meer nog, de surrealistische muziek van Dijf weet nu weer mateloos te boeien en zal straks lijken op een vonk die maar geen vlam kan veroorzaken. Een universeel oordeel vellen is gewoonweg een onmogelijke opdracht.
Dijf Sanders maakt het mensen moeilijk, vooral recensenten die worstelen met een berg woorden die schipperen tussen 'geniaal' en 'geschift'. Hoewel allicht geheel onrechtvaardig, lijkt een middelmatige score bij deze dus de beste oplossing.
Meer over Dijf Sanders
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
