December 1982: Berlijn. De instrumentale noiseband Die Haut trekt naar de studio voor de opname van een elpeetje en trekt tevens de aandacht van een aldaar gestrande Australiër, Nick Cave. Zowel de avant-gardistische houding van de band als de psychedelische herrie die ze maakt, spreekt de inmiddels ex-Birthday Party zanger wel aan en beiden besluiten een tijdje samen te werken. Dat resulteert in vier volwaardige songs waarop de man zijn opgekropte frustraties kan uitspuwen. Samen met drie instrumentale nummers werden ze twee decennia geleden vereeuwigd op de beperkt uitgegeven (en al 20 jaar niet meer verkrijgbare) elpee 'Burnin' the Ice'. Aangevuld met rommelige handycambeelden van zes nummers experimenteel gitaargejengel van een zangerloos Die Haut optreden uit 1982, is er nu dus een heruitgave van deze brok interessante muziekgeschiedenis.
Hoogvliegers van dit dik half uur experimentalisme zijn natuurlijk de nummers waarin Nick Cave grolt en tiert van jewelste. De moderne surfnoise die Die Haut nogal houterig voorschotelt, vormt duidelijk een perfecte uitlaatklep en een springplank de uitbouw van de man zijn verdere solocarrière. In de ijzersterke, rollende opener 'Stow-a-Way' dreigt Nick als een huilende orkaan. De diepe basgeladen, onheilspellende instrumentale achtergrond die met marcherende drums vrij militaristisch overkomt, bloeit langzaam open tot een postrocknummer avant-la-lettre. Ratelende en roffelende toms zijn, in combinatie met soms dissonant schreeuwende gitaren uitingen van de geagiteerdheid van de band. 'Truck Love' is helemaal een weeklacht aan de dreigende machten waarin Nick Cave stottert, graait en verheerlijkt ("The face of christ is leaping from the storm / you tend to get religious on these runs / rise to power, rise to power"). Politieke kritiek en agressie zijn het centrale thema in deze muzikale anarchie, die in 'Dumb Europe' een wanordelijk hoogtepunt kent.
Het dadaïstische experimentalisme van Die Haut werkt, in samenwerking met de razende stem van Nick Cave, als een tang op een varken. De gebalde woede van dit vijftal wordt muzikaal prima verwoord. De demonische uitstraling die deze gouden samenwerking tot stand brengt, is een heerlijk staaltje vakmanschap dat perfect past in de tijdsgeest van het opstandige Berlijn (voor de val van de muur). Naast bijdragen van groepen als Einstürzende Neubauten, Lydia Lunch en konsoorten vormt deze (wederom gelimiteerde) plaat dus niet enkel een absolute must voor de muziekhistoricus, maar ook een lust voor de Nick Cave fan.
Meer over Die Haut
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
