De langverwachte nieuwe cd van ‘Die 12 Cellisten der Berliner Philharmoniker’ is er een boordevol Franse muziek in heel uiteenlopende stijlen.
‘Die 12 Cellisten der Berliner Philharmoniker’ - een orkest in een orkest - speelden al langer met het idee een Franse cd te maken en dit om de eenvoudige reden dat Frankrijk zoveel goede cellisten heeft voortgebracht. Denk maar aan Pierre Fournier, Maurice Gendron en Paul Tortelier.
De 12 Cellisten traden voor het eerst op in 1974 in het Mozarteum in Salzburg met ‘Hymn for twelve cellos’ van Julius Klengel. Sinds die dag verbaast de groep de wereld met het zeldzaam mooie geluid en de prachtige tonale combinaties die een groep cello’s voortbrengt. Maar op zich is het idee van een cello-orkest niet zo vreemd en kan deze perfect naast de oude Gamba-ensembles geplaatst worden. Gamba’s werden weliswaar in verschillende groottes gebouwd, waardoor een ensemble in feite toch uit verschillende stemgroepen bestond, maar de klankkleur van de oude Gamba-ensembles is toch quasi uniform aan dat van een echt Cello-ensemble.
In de loop der jaren hebben de 12 Cellisten hun repertoire opgebouwd met zowel speciaal voor hen gecomponeerde als gearrangeerde werken en dit in erg uiteenlopende stijlen. Ze werkten samen met gastartiesten op trompet, klarinet, percussie, harp, enz.
Het centrale werk op het album 'Fleur de Paris' is Poulenc’s meest originele en aartsmoeilijke compositie voor koor: 'Figure humaine' uit 1943, een werk voor 2 zesstemmige a capella-koren. Dit werk - nauwelijks uitgevoerd in zijn originele bezetting - bleek uitermate geschikt voor instrumentale uitvoering door de 12 Cellisten. Het werk, dat gebaseerd is op acht gedichten van Paul Eluard, geeft in amper 20 minuten tijd een ongelooflijk rijke variatie aan stijlen en sferen weer. Er zijn gregoriaans en barok aandoende fragmenten en een aandachtig oor herkent stukjes uit populaire melodieën en vindt gelijkenissen met het werk van Debussy en Ravel. Uiteraard ontbreken in deze uitvoering de teksten van Eluard, maar de 12 Cellisten bewijzen dat muziek vaak meer zegt dan woorden. Ze produceren een heerlijk sonore en warme klank die zo passend is bij dit werk van Poulenc.
Het album bevat verder mooie arrangementen van een aantal klassiekers: Fauré’s 'Pavane', Ravel’s 'Pavane pour une infante défunte', Debussy’s 'Clair de lune' en Satie’s eerste 'Gymnopédie'. Enkele chansons op de cd zijn 'La vie en rose' (M. Louiguy/E. Piaf), 'Fleur de Paris' (M. Vandair/H. Bourtayre), 'Sous les ponts de Paris '(V. B. Scotto/J. Rodor), 'Sous le ciel de Paris' (H. Y. Giraud/J. Dréjac). De vocale aard van deze evergreens maken ze uitermate geschikt voor uitvoering op cello - die toch vaak omschreven wordt als het instrument dat het dichtst de menselijke stem benadert.
'Une femme est une femme' (M. Legrand) is ook zo'n deuntje dat iedereen herkent en de jazzy, Grappelli-achtige versie van de 12 Cellisten zal geen luisteraar onbewogen laten. Deze Cellisten creëren een prachtige nonchalante en nostalgische sfeer in deze onvergetelijke chansons.
'Fleur de Paris' is de vijfde cd van de 12 Cellisten voor EMI Classics en vormt een originele aanvulling op de vorige albums met geestelijke composities uit de 16e en 21e eeuw (Angel Voices), filmmuziek (As time goes by), Broadway songs, spirituals, jazz (Round midnight) en zwoele Zuid-Amerikaanse klanken (South American Getaway).
Het is nog maar eens bewezen dat de 12 Cellisten garant staan voor een unieke sound en perfectie, maar dat ze soms - althans voor sommige muziekliefhebbers - te ver gaan in het bekoren van een groot publiek. De arrangementen van de overbekende deuntjes doen de luisteraar algauw in een zomerse, nostalgische droom verzinken, maar zijn niet besteed aan echte melomanen die zweren bij de originele versie van deze melodieën.
