De naam van de Franse rietblazer Didier Malherbe hoorde men misschien al vallen als zijnde de drijvende kracht achter het Hadouk Trio, een ensemble dat op indringende wijze wereldmuziek maakt met een sterk improvisatoire inslag. Malherbe werd dan ook grootgebracht met traditionele jazzmuziek, wat tot op de dag van vandaag in zijn muziek te horen is. Het kan namelijk geen toeval zijn dat op de dubbel-cd 'Nuit d'Ombrelle' een volledige schijfje aan jazzstandards werd gewijd. Toch is dit album in muzikaal opzicht buitengewoon: Malherbe grijpt immers niet voortdurend naar de hem zo vertrouwde (sopraan)saxofoon, maar wel speelt hij grotendeels op duduk, een oud Armeens blaasinstrument dat een klankkleur voortbrengt die aan slangenbezweerdersfluiten uit het Midden-Oosten doet denken. Doorheen de geschiedenis zou het instrument overigens in Azië bepaalde varianten krijgen, maar in het Europa van vandaag is eigenlijk geen rietblazer met een toon als die van de duduk bekend. Malherbe wil echter geen zuiver Armeense muziek maken, maar plaatst het specifieke timbre van de duduk in een Westers kader. Dit niet alleen door de keuze voor licht, Amerikaans jazzrepertoire, maar ook door Eric Löhrer mee te brengen, een gitarist die zich interesseert voor tal van genres gaande van jazz en gypsy tot rock en die hier voor stereotiepe grooves zorgt.
'Nuit d'Ombrelle' valt uiteen in twee delen. Het eerste schijfje met daarop ruim zestig minuten muziek bestaat uit duetten tussen Löhrer en Malherbe, waarin nummers van Ellington en vooral Monk centraal staan. Löhrer heeft naar eigen zeggen veel affiniteit met deze vroege jazzmuziek, wat echter niet resulteert in interessante improvisaties van zijn hand. De klemtoon ligt quasi uitsluitend bij Malherbe, die het echter in de eerste plaats moet hebben van de bijzondere klank van zijn instrument. Tot intens boeiende visies op klassiekers als 'Let's Cool One', ''Round Midnight', 'Mood Indigo', 'Monk's Mood' of 'Think of One' leidt deze jamsessie kortom niet. Het schijfje mag dan wel pretentieloos en degelijk bij elkaar gemusiceerd zijn, overtuigen doet het niet. De tweede cd is daarentegen iets gewaagder opgevat. Hierop laat het duo immers een klein half uur collectieve improvisaties horen. Er wordt veel intenser naar elkaar geluisterd, de cruise control wordt uitgeschakeld en adembenemende duo's komen ervoor in de plaats, waarbij ook Löhrer de clichés achter zich laat. Buitengewone jazz is dit nog steeds niet, want de sound blijft braaf en geënt op een conservatief publiek, maar de musici tonen wel waartoe ze inzichtelijk en gevoelsmatig in staat zijn, met een fameus half uur muziek tot gevolg.
Een nipt voldoende is dus op zijn plaats, omwille van een mooi tweede deel. In zijn geheel heeft 'Nuit d'Ombrelle' echter de neiging teveel een richtingloze, nachtelijke omzwerving na te bootsen, zonder begin of eind. Een kabbelende plaat dus, die te weinig aanmaant tot aandachtig luisteren.
