Eigenlijk zijn er maar twee soorten mensen: diegenen die graag in hokjes denken en diegenen die een hekel hebben aan hokjesdenken. Accordeonisten Didier Laloy en Tuur Florizoone moeten absoluut in de laatste categorie worden gesitueerd. Daar zijn immers multiple aanwijzingen voor: elk voor zich zijn het verdienstelijke jazzmuzikanten, die hun sporen echter ook buiten die wereld hebben verdiend. Folk en de plaats die hun instrument in de cultuur van het oude Vlaanderen innam zijn terug te vinden in hoe ze met het gegeven improvisatie omspringen. Altijd nemen ze hun volledige bagage mee, gelijk in welk project ze zich storten. Of Florizoone bijvoorbeeld filmmuziek schrijft of met een gekleurde band een brug probeert te slaan naar Afrika zoals op zijn album 'Mixtuur': steeds weer dragen zijn projecten een stempel die men kan herkennen als zijnde die van hem persoonlijk. Voor Laloy zijn wereldmuziek en chanson daarenboven veel meer dan louter muzikale termen: zijn diatonisch accordeon stelt hij aan veel meer ten dienste dan alleen aan jazz.
Wanneer Laloy (diatonisch accordeon) en Florizoone (chromatisch accordeon) samenkomen, zijn het eigenlijk twee ervaringswerelden die elkaar ontmoeten. Dat zou een botsing kunnen opleveren, in geval beide musici hun eigen logica rigide zouden willen doordrijven naar dit album. Precies dat is niet het geval: het duo komt op een bijzonder nieuwsgierige basis tot elkaar en in beide richtingen tracht de een de ander te inspireren. Nooit is het zo dat wanneer de iemand een prachtige melodie tevoorschijn haalt, de ander daar louter op toeziet. Vanuit begeleidingsmotieven wordt eveneens aan de hoofdstem meegeconstrueerd, als er al sprake is van is van eerste- en tweederangs in muziek waarin rollen met een vingerknip kunnen worden omgedraaid of die getuigt van een gezamenlijk polyfoon denken over muziek. Dat de meeste composities uit Florizoone's pen vloeiden, betekent dus geenszins dat Laloy minder in de pap te brokken heeft: zijn vondsten geven dit album evenveel richting en zijn een ontroerende aanvulling op de schijnbaar eindeloze fantasie die Florizoone alweer op de luisteraar loslaat.
Zeer gebruikelijk is het niet dat twee accordeonisten samen de studio induiken. De uniciteit van de bezetting zet dit duo er echter niet toe aan het wiel opnieuw uit te vinden: zoals gezegd komen verschillende tradities op dit titelloze album in stilte samen. Ritmische joligheid neemt nu eens de overhand, om later met lange, lyrische dromerijen van antwoord gediend te worden. Ook melancholie, zoals in het breekbare 'Lisbonne', sijpelt in dit album door. Ondanks zijn vele karakters en gezichten, houdt het duo het overheersende karakter echter licht. Uit weemoed wordt troost gepuurd, uit virtuositeit humor, uit schalkse inventiviteit de goesting om door te gaan en elkaar verder te verkennen. Zonder wat voor ambities dan ook hebben Laloy en Florizoone elkaar met open geest benaderd. Gevolg is een album waarin iedereen wel ergens een flard erfgoed en een stuk identiteit zal herkennen, een plaat die zelfs een equivalent van de lentezon zou kunnen heten, een opname die men na ruim drie kwartier uitgelaten uit de speler haalt.
