De Spaanse symfonische metalband Diabulus in Musica heeft het niet zo makkelijk gehad. Na hun sterke schijf 'The Wanderer' leek het alsof de groep meteen zou doorstoten naar de bovenste regionen van de female fronted metal, maar het vertrek van het grootste deel van de bandleden gooide even flink wat roet in het eten. Maar onkruid vergaat niet, dus deze roos heeft zich herpakt en de band (met zangeres Zuberoa Aznarez) keerde als de mythische fenix terug uit de as en levert met 'Argia' een absolute dijk van een schijf af die de concurrentie huilend naar huis terug stuurt.
Muzikaal heeft Diabulus in Musica nu werkelijk alle registers open getrokken. Waar de groep vroeger iets meer aansloot bij gelijkaardige acts als Epica of Nightwish, toont de band nu een eigen gezicht dat zich steeds verder verwijderd van gelijkaardige combo's. Diabulus in Musica is om te beginnen een pak heftiger geworden: de gitaren zijn verdraaid zwaar en gewoonweg 'heavy'. De grom die nu gebruikt wordt, klinkt heerlijk agressief en het lijkt er op dat de gitaren mooi laag klinken. Dat lage register geeft een hevige en tegelijk warme tint aan alles en laat veel ruimte voor de toetsenpartijen. Die laatste zijn er trouwens met hopen! Laag op laag op laag en toch klinkt alles lekker door. Brede koorzang, epische strijkers, frivool of ingetogen voortrennende pianoklanken, … Diabulus in Musica gebruikt het allemaal.
De combinatie van de heftige bombast en de toch wel beukende songs werkt enorm goed. Het gebeuk staat overigens niet in de weg van meer subtiliteit. Waar 'From the Embers' echt een loeier van een song is, met welhaast death metaltintjes (qua agressiviteit), mag bijvoorbeeld 'Maitagarri' heel subtiel openen, met volkse instrumenten en een licht vrolijk tintje, om daarna een lekkere stamper te worden. 'Spoilt Vampire' is dan weer een song waar de gal van af spuit en Zuberoa gooit haar zanglijnen bijna in het aangezicht. 'Encounter at Chronos' Maze' mag dan weer breder gaan en is een van die breedgewaaierde, epische tracks die smaken naar meer.
Diabulus in Musica herbronde zich, schreef alle frustraties van zich af en kwam terug met een van de beste symfonische metalplaten van het jaar. De groep klinkt meer gefocust dan ooit, de songs zijn voller, uitgebreider, mooier (ook niet onbelangrijk) en alles klopt. Een schijf voor de jaarlijstjes? Met overgave!
