Het is intussen alweer dertig jaar geleden dat ‘Come On Eileen’ een ongelofelijke hit werd aan beide kanten van de oceaan. Compleet terecht, overigens: zelden was een song zo energetisch, euforisch en zelden nodigde een refrein zo uit tot massaal meezingen. Na dat succesjaar 1982 werd echter snel duidelijk dat Dexys Midnight Runners weinig meer dan one-hit wonders waren. Terecht? Niet echt, al laat de groep (inmiddels afgeslankt tot Dexys) het niet aan haar hart komen en staan ze er dit jaar – na diverse mislukte solocarrières en reünies – met ‘One Day I’m Going To Soar’.
‘One Day I’m Going To Soar’ (mooie titel, overigens) is het eerste studioalbum van Dexys sinds 1985 en nog maar hun vierde in totaal. Verschillende nummers gaan al zover als vijf jaar terug, maar werden bijgeschaafd met de hulp van co-producer Mick Talbot. Opvallend is de komst van zangeres Madeleine Hyland, die bezieler en frontman Kevin Rowland op enkele nummers bijstaat.
‘Me’. ‘You’. ‘I’m Thinking of You’. ‘I’m Always Going to Love You’. ‘Incapable of Love’. De songtitels liegen er niet om: Kevin Rowland is geïnteresseerd in de liefde en, vooral, zichzelf. De meeste nummers worden getekend door zelfobservatie, soms tot in het extreme, zoals in het bijna acht minuten durende ‘It’s O.K. John Joe’, dat meer monoloog dan song is. Bovendien houdt de band er een vrij gemoedelijk tempo op aan, wat er voor zorgt dat veel songs bij de eerste paar luisterbeurten wat inwisselbaar klinken. Gelukkig zijn er nog de gastvocalisten. Suzie Furlonger vergezelt Rowland op ‘She Got A Wiggle’ en zorgt daarmee voor een erg welgekomen tweede perspectief.
Na de ietwat slome eerste helft doet de eerder genoemde Madeleine Hyland haar intrede. ‘I’m Always Going to Love You’ is een van de hoogtepunten dankzij haar aanstekelijke chemistry met Rowland. Nadat hij Hyland eerst zijn eeuwige liefde belooft, geeft Rowland toe dat hij toch niet zeker is over zijn gevoelens. Hyland kan dit niet appreciëren en zet Rowland op zijn plaats. Het is erg grappig om Rowland te horen terwijl hij zich schaapachtig verdedigt tegenover een buitenzinnige Hyland. Het vuurwerk tussen de twee gaat verder op ‘Incapable of Love’, waar Rowland onder meer een open relatie voorstelt. Deze twee nummers zijn evenveel duet als gesproken dialoog, en de flair die Hyland met zich meebrengt is erg welkom op een plaat waar Rowland zichzelf voortdurend analyseert.
‘One Day I’m Going To Soar’ is een waardig nieuw hoofdstuk in de toch wel interessante carrière van Dexys, al is het is twijfelachtig of de groep met dit album veel nieuwe zieltjes zal winnen. De fans van het eerste uur, die al zevenentwintig jaar op nieuw materiaal wachtten, mogen echter op hun beide oren slapen.
