Zeg eens eerlijk: hoeveel groepen kent u waarvan de drummer naast allerhande percussie ook trompet speelt, waarvan de bassiste probleemloos met een tuba overweg kan, waarvan de violist zonder morren evenwel accordeon en tenor triangle voor zijn rekening neemt en waarvan de zanger zowel gitaar en piano als theremin en bouzouki beheerst? Inderdaad.
Het Denverse DeVotchKa is dan ook niet zomaar het eerste het beste kwartet wiens muziek (eindelijk) Europa heeft bereikt: 'How It Ends' is een meer dan opvallend album dat een groep met een authentieke visie laat horen. Deze plaat werd reeds onafhankelijk opgenomen in 2004 (en ondertussen bracht DeVotchKa vorig jaar met 'Curse Your Little Heart' zelfs al een nieuwe, gewaagde cover-ep uit), maar nu pas kent 'How It Ends' een distributie buiten Amerika. En dat werd hoog tijd ook.
'How It Ends' is een canvas voor DeVotchKa's geslaagde combinatie van roots en pop met zowel prominente Oost-Europese als Zuid-Amerikaanse invloeden. Slechte nummers zijn er op dit album alleszins niet te vinden: zowel het klokkenspel in het jeugdige deuntje 'Too Tired' als de fijne pianopartijtjes in 'Dearly Departed' zorgen voor de nodige charme. 'Such A Lovely Thing' is dan weer een regelmatig versnellende polkadans die meteen visioenen van dansende zigeuners rond een kampvuur oproept. En hoewel de groep ook instrumentaal degelijk uit de hoek kan komen (getuige bijvoorbeeld het bombastische 'Charlotte Mittnacht'), is het uiteindelijk toch vooral Nick Urata's passionele stem die DeVotchKa's nummers van een eigen geluid voorziet: zelfs een akoestisch folknummertje als 'You Love Me' krijgt een gouden randje vanaf het ogenblik dat de man zijn mond opent.
Een speciale vermelding verdient ook het opzwepende 'The Enemy Guns', waarin mysterieus gefluit begeleid wordt door semi-elektrische snaren, terwijl Tom Hagerman zowel violen als accordeons door de met wierook besmeurde lucht zwiert en de coda van marcherende drumroffels wordt voorzien. In het heerlijke 'Twenty-Six Temptations' valt meteen op hoe belangrijk Shawn Kings snuggere percussiespel is voor DeVotchKa's totaalgeluid, en ook bassiste Jeanie Schroder zorgt voor een pafferige trombone en bovenal die typische prachtige melodietjes. Een nummer tegelijkertijd zonnig, dreigend en melancholisch doen klinken: het is niet iedereen gegeven. Mogelijk nog sterker is het titelnummer, waarin een meeslepende accordeon en fragiele strijkers slechts de basis vormen voor Urata's in liefdesverdriet gedrenkte zangpartijen, die zonder meer voor kippenvel zorgen. Verder laten de onweerstaanbare blazers in de bitterzoete ballade 'We're Leaving' sowieso geen enkele persoon met ietwat muzikale genen onberoerd.
Na al die lof zijn er echter ook enkele merkbare minpuntjes aan 'How It Ends'. Zo blijft bijvoorbeeld de vraag of het suggestieve intermezzo 'No One is Watching' (vijfentwintig seconden geluid) wel enig nut heeft. Verder is de cd net iets te lang en zijn de laatste vier nummers opvallend minder meeslepend dan de rest. Ook de 'Reprise' op het einde kan gezien worden als een ietwat onnodige herhaling.
Ondanks deze schoonheidsfoutjes is 'How It Ends' echter een meer dan genietbaar album van een unieke groep die sfeer en melodie op zeer kwalitatieve manier beheerst. Eigenlijk is DeVotchKa's muziek in essentie niet meer dan versierde popmuziek, maar het is in dit geval wel érg fraai versierd. Voor op zwoele zomeravonden, met een cocktail in de hand. En liefst nog een ondergaande zon.
Meer over DeVotchKa
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
