Met een dubbele release rondt Devin Townsend het eerste deel van zijn muzikale project af, dat begon toen hij enkele jaren geleden volledig stopte met drank en drugs tot zich te nemen. Nadat hij ook het extreme metalproject Strapping Young Lad ter aarde legde begon hij in zijn gekende maniakale stijl te werken aan nieuw materiaal. Na een hyperactief conceptalbum over een cafeïneverslaafd ruimtewezen kwam hij ook met een nieuw project op de proppen. Dit kreeg de toepasselijke naam 'Devin Townsend Project' mee, om een onderscheid te maken met zijn vroegere solowerk dat simpelweg zijn eigen naam draagt. Wat het volledige project zal inhouden blijft voorlopig een goed bewaard geheim.
Na het springerige, met catchy riffs doorspekte 'Addicted' en het aparte 'Ki' laat de excentrieke Canadees nu een tweeluik op de wereld los. Het eerste deel daarvan is 'Deconstruction', een plaat die zijn werk met Strapping Young Lad naar de kroon steekt inzake chaos en (het gebrek aan) structuur. Het is een conceptplaat geworden, over een man die zichzelf volledig probeert te doorgronden, naar de hel afzakt om de duivel te ontmoeten, van de duivel een cheeseburger aangeboden krijgt en vervolgens beseft dat hij vegetariër is en zijn reis dus voor niets is geweest. En dat zonder drugs en drank, een mens moet het maar doen.
Om de man zelf te citeren: 'Muziek maken is als schijten voor mij, het hoort gewoon bij mijn dag.' Het is te hopen dat zijn dagelijkse bezoeken aan de porseleinen troon niet van dezelfde explosiviteit zijn als het materiaal dat op 'Deconstruction' de revue passeert. Met uitzondering van het bedrieglijk ingetogen 'Praise The Lowered', dat erg bescheiden de debatten opent, is de ganse plaat een onnavolgbare rit down the rabbithole. De riffs volgen elkaar in een razend tempo op, terwijl verschillende gastmuzikanten hun duit in het zakje doen om elk nummer nog chaotischer te laten klinken dan het vorige. Het epische 'The Mighty Masturbator' duurt maar liefst zestien minuten, en lijkt uit zestien met elkaar verweven nummers te bestaan. In het korte, venijnige 'Juular' (met Ihsahn die zijn vocalen toevoegt!) klinkt dan weer een opgefokt klassiek deuntje dat door de ritmesectie genadeloos wordt opgejaagd tot het drie minuten later uitgeput neerstort.
De chaos kan net zo snel weer verdwijnen, vaak breekt de storm na enkele dolle minuten open en komt een prachtige melodie als zonneschijn door het wolkendek gebroken. Vandaar ook dat de vergelijkingen met de hyperextreme strapatsen van Strapping Young Lad nooit veraf zijn. Voor de zoete vrouwenstem op 'Planet Of The Apes' de zinnen verlicht is het wel drie minuten tandenknarsen terwijl Hevy Devy de grenzen van de beluisterbaarheid aftast. Het geheel is zo onwaarschijnlijk chaotisch dat het pas na enkele luisterpartijen doordringt dat de vele lagen wel degelijk een georganiseerd geheel vormen. Voor de duidelijkheid: dit is geen plaat die als achtergrondmuziek kan fungeren. 'Deconstruction' vraagt de opperste concentratie en aandacht om beluisterd te kunnen worden, en verdient deze aandacht zonder twijfel.
