Geen mens in ons kleine Belgenlandje die niet wist dat de nieuwe plaat van dEUS eraan zat te komen. Door een fikse internetrel en wat gegoochel met persembargo's belandde het geesteskind van Tom Barman ruim een week voor de release al in het oog van een heuse mediastorm. Een uitgekiend staaltje marketing, lieten de sceptici zich ontvallen. In de weken die volgden zou het verenigde Vlaamse muziekjournaille zich unaniem lovend uitlaten over 'Vantage Point'. Nu de hysterie achter de rug is, moeten de overenthousiaste reacties toch ietwat getemperd worden.
Voor het eerst in de geschiedenis van de band is de bezetting dezelfde gebleven. Barman wist zijn gedroomde schaduwfrontman Mauro Pawlowski te behouden en ook de rest van diens collegae bleef de groep trouw. Mede daardoor komt 'Vantage Point' veel coherenter voor de dag dan zijn voorganger 'Pocket Revolution' (2005). Voorspelde de morsige punkfunk van eerste single 'The Architect' nog weinig goeds, dan illustreert de slepende opener 'When She Comes Down' dat dEUS wel degelijk alive and kicking is. Wat meteen opvalt: de gitaren zitten achteraan in de mix, terwijl keyboards en strijkers naar de voorgrond treden. Het resulteert in een harmonieus klankentapijt, dat bij momenten nogal wollig en gezapig aandoet. De scherpe randjes die klassiekers als 'In a Bar, Under the Sea' (1996) en 'The Ideal Crash' (1999) karakteriseerden, zijn er deze keer zorgvuldig afgevijld.
Dat de nieuwe aanpak wel degelijk werkt, zo bewijst het intrigerende 'Slow', waar Karin Dreijer Andersson van The Knife de backing vocals mag verzorgen. Uit de majestueuze eindhymne 'Popular Culture' – met kinderkoor – blijkt dat dEUS goed naar Arcade Fire geluisterd heeft. Helaas is de gestroomlijnde sound een tweesnijdend zwaard. 'Oh Your God' mist de kans op een extatische gitaarorgie die 'Vantage Point' naar een hoger niveau had kunnen tillen. Ook 'Favourite Game' was zeker gediend geweest met wat meer punch. De gitaren knallen niet meer, de distortion komt nauwelijks uit de verf en het lijkt alsof dEUS zijn wilde haren kwijt is. Wie had gedacht dat de groep ooit het etiket 'braaf' opgeplakt zou krijgen?
Het zootje ongeregeld van weleer heeft plaatsgemaakt voor een goed geoliede rockmachine. dEUS zet de spontane chaos en avontuurlijke stijlexperimenten van zijn eerste platen definitief opzij en kiest resoluut voor rijkgevulde arrangementen. Hoewel het mooie 'Vantage Point' enkele meeslepende pareltjes bevat, klinkt de plaat bij momenten te bloedeloos om over de hele lijn te kunnen overtuigen. Le nouveau dEUS est arrivé, maar hij had gerust wat meer branie kunnen gebruiken.
Meer over dEUS
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
