In de jaren negentig zette dEUS zichzelf op de muzikale wereldkaart met experimentele rock die knipoogde naar Frank Zappa en Captain Beefheart zonder zijn voeling met de realiteit te verliezen. De adjectieven ‘eclectisch’ en ‘postmodern’ leken hen op het lijf geschreven.
Drie uitstekende platen en ettelijke bezettingswissels later, bleven enkel zanger/gitarist Tom Barman en violist Klaas Janszoons over. Na een radiostilte van zes jaar luidde de toevoeging van Mauro Pawlowksi (gitaar), Alan Gevaert (bas) en Stéphane Misseghers (drums) een nieuw tijdperk in voor de groep.
Met ‘Vantage Point’ (2008) zeiden Barman en co de avontuurlijke stijlexperimenten van hun eerste langspelers definitief vaarwel en koos het herboren dEUS resoluut voor rijk gearrangeerde, barokke popsongs die het eerder van sfeerschepping en esthetiek dan van prettig gestoorde chaos moesten hebben. De vergelijkingen met Elbow waren niet van de lucht, maar de gezapigheid loerde vervaarlijk om de hoek.
Op ‘Keep You Close’ (2011) vond de nieuwe marsrichting zijn tweede adem. Gitaar, bas en drums mochten weer hun stempel drukken en de nummers herwonnen hun focus. Tezelfdertijd sneden de filmische arrangementen, gelaagde geluidstexturen en de enigmatische vocalen van Tom Barman dieper dan ooit in het vel van de luisteraar.
Niet eens een jaar later is daar plots ‘Following Sea’, een plaat die schijnbaar uit het niets komt. Dat mag op zijn zachtst gezegd verrassend heten voor een band die de afgelopen zeventien jaar slechts zes elpees uitbracht. dEUS breekt dus met zijn vertrouwde manier van werken om de muziek uit te brengen terwijl ze nog fris is.
De zwoele, in erotiserend Frans gezongen opener ‘Quatre Mains’ drijft voort op een broeierige ritmesectie die zorgvuldig gedrapeerd wordt met synthesizers en schijnbaar achteloze gitaarlicks. In het ongedurige ‘Sirens’ krijgen meanderende gitaarpartijen het gezelschap van piano, terwijl ‘Fire Up the Google Beast Algorithm’ twee verzengende minuten lang ode brengt aan het oude dEUS.
Het melancholische ‘The Soft Fall’ mag gerust een schaamteloze love song genoemd worden, maar dan wel een verdraaid goeie: met zijn frisse ritmesectie, zalvende gitaarakkoorden en complexloze strijkers is het één van de hoogtepunten van de plaat. De epische afsluiter ‘One Thing About Waves’ sleept zich langzaam maar zeker naar een grootse apotheose waar donderende drums en noisy gitaren naadloos versmelten.
Tijdens zijn beste momenten vormt ‘Following Sea’ de ideale soundtrack voor een warme zomernacht. Toch blijkt het geen voltreffer over de hele lijn. ‘Girls Keep Drinking’ en ‘The Give Up Gene’ proberen iets met funkgrooves, psychedelische klankexperimenten en vocale spitsvondigheden, maar verzanden in arty farty geneuzel. Los daarvan heeft dEUS echter een veelzijdig en intrigerend kleinood op de wereld losgelaten, dat meer is dan zomaar een zoethoudertje.
