Vraag aan de gemiddelde brassbandliefhebber wie Derick Kane is en de kans is groot dat de naam geen belletje doet rinkelen. Vraag aan een behoorlijke euphoniumspeler of hij hem kent en ook hier is de kans groot dat een ontkennend antwoord volgt. Wie ‘The Derick KaneEuphonium Album’ uit 2005 al mocht horen, weet wel beter: al meer dan 35 jaar is dit zowat het best bewaarde geheim onder euphoniumisten. In 1976 nam hij de eerste stoel in bij The International Staff Band (ISB) of the Salvation Army en hij bezet die positie nog altijd. Dat hij in 1991 euphoniumspeler van het jaar werd, daarbij de gebroeders Childs en andere Steven Meads de loef afstekend, is men duidelijk ook al lang vergeten. Kanes “probleem” is dat hij, zowel weinig cd’s uitbrengt als binnen de ISB vrij weinig ruimte krijgt om soloambities in vervulling te doen gaan (mocht hij daar al zin in hebben). ‘Brillante’ is nog maar zijn derde cd.
Een zelden gehoorde delicate en lichte klank die alle trekjes, zelfs de moeilijkste, een fluitje van een cent doet lijken, is zijn voornaamste handelsmerk. Zijn zoon Stephen – Robert en David Childs zijn niet het enige vader-zoon-euphoniumduo – is in vaders voetsporen getreden, al geniet hij misschien meer bekendheid als trombonist bij het kwartet Brass Bones. Tevens is hij al enige tijd aan de slag is bij de Household Troops Band of the Salvation Army en ging hij recent dirigent Philip Harper van Tongwynlais Temperance voor, op weg naar de Cory Band (op eerste bariton weliswaar).
Niets is zo ondankbaar als het pad kiezen dat een vader voordien succesvol heeft bewandeld, maar Stephen trekt zich aardig uit de slag. De helft van de veertien tracks- meestal begeleid door pianiste Susan Avison - zijn duetten. Ook al klinkt de zoon nog niet even matuur als de vader (wat ook van David Childs in vergelijking met papa Roberts sound gezegd kan worden), is er toch een geoefend oor nodig om in het technisch veeleisende openingsnummer ‘Timepiece’ meteen te horen wie aan zet is, net als in het lyrische, door Derick gearrangeerde ‘Brahms’ Lullaby’. Het zuivere euphoniumduet ‘Allegro’ uit Telemanns ‘Canonic Sonata No.1’ kan doorgaan voor een hoogtepunt in het samenspel van beiden: nergens krijgt de luisteraar het gevoel dat enige begeleiding wordt gemist. Ook Bizets bewerkte ‘Deep Inside The Sacred Temple’ (uit de opera ‘Les Pêcheurs De Perles’) heeft iets onwezenlijks teder: de opera gaat dan ook over een vriendschapseed tussen twee jonge mannen die vervolgens op dezelfde voruw verliefd worden. Robert Childs, die bereid werd gevonden de liner notes te pennen, wijst uit eigen ervaring op het bijzondere gevoel dat een uitvoering van dit werk door vader en zoon genereert. In Peter Grahams titelnummer lijkt het erop alsof ze mekaar eruit gaan spelen maar het danst allemaal bijzonder strak en soepel en de zuiverheid van klank in de gewaagde registersprongen zijn eveneens goed om elke muzikant met ambitie jaloers te maken. In het slotwerk ‘Donegal Bay’ ligt de bedoeling daarentegen in de het harmonieuze, een beetje zoals in het duet van Bizet.
Zoonlief trekt het door Derick geschreven ‘Sonatina For Euphonium’ volledig naar zich toe met een volle, warme klank, een breed register en een technische virtuositeit die doet vermoeden dat de opvolging verzekerd is. Zonder vaders stijl te verloochenen – hij heeft duidelijk veel van hem opgestoken – leunt hij een fractie dichter aan bij de moderne Britse euphoniumsound die vooral wolliger aandoet en volgens sommigen (te) veel klinkt als de Eb-bastuba (of F-bas, de bastuba’s die de hogere registers aankunnen). Aan het meesterschap van Derick valt echter niet te tornen, getuige diens versie van die andere Peter Graham-klassieker ‘Swedish Hymn’ of Kenneth Downies, voor Glenn Van Looy geschreven, ‘Mozart Variations’.
Hopelijk kan ‘Brillante’ de Kanes bekend maken bij een groter publiek. Dat zou immers niet meer dan terecht zijn, want deze plaat kan zonder meer meedingen naar de trofee van beste solo(koper)-cd van het jaar.
