Zijn snijdende en vingervlugge synthwerk is te horen op de Dream Theater-albums 'A Change of Seasons' (1995) en 'Falling Into Infinity' (1997), maar Derek Sherinian moest in 1999 baan ruimen voor de nieuwe richting die deze progmetalgroep uitging. Voor de rest heeft de man met Alice Cooper en Kiss samengewerkt: niet onmiddellijk onbekenden in het heavy metalwereldje. Cooper noemt hem "the Caligula of keyboards", hij maakte eveneens deel uit van de progrockbendes Platypus en Planet X en zijn soloplaten puilen uit van de bekende gastmuzikanten: Sherinian is alleszins geen prutser. Op zijn vijfde solowerk, dat de ietwat lachwekkende titel 'Blood of the Snake' draagt, heeft de toetsenist nog steeds een zeer herkenbare sound, die stevige rock vermengt met fusion en schreeuwende keyboardsolo's. Maar de man had ook dit keer enkele leuke verrassingen in petto: Toto-drummer Simon Phillips en Jimmy Page-bassist Tony Franklin zorgen er bijvoorbeeld voor dat de ritmesectie meer dan stevig in zijn schoenen staat.
Opener 'Czar of Steel' geeft Dream Theater-snarenplukker John Petrucci de kans om zijn vingers de vrije loop te laten gaan, wat resulteert in een stevige rocker met shredsolo's en een jazzrock-begeleiding. De combinatie van Sherinian en Petrucci doet uiteraard direct aan het Dream Theater van tien jaar geleden denken, wat allesbehalve slecht klinkt. In 'Man With No Name' mag Zakk Wylde (Ozzy Osbourne, Black Label Society) zijn stembanden en gitaar laten zegevieren, wat resulteert in een redelijk geslaagd old school hardrocklied, waarbij Wylde zijn uiterste best doet om te klinken als de perfecte kloon van Ozzy en Axl Rose. Hoezeer Sherinian ook goochelt met bombastische harmonieën, sferische totaalgeluiden, klassieke piano-intermezzo's en georchestreerde synths, het nummer is en blijft cliché, inclusief Wylde's relatief spetterende solo. Ook 'Viking Massacre', waarin snelheidsduivel Yngwie Malmsteen de boel komt opvrolijken, bulkt van de waar-heb-ik-die-al-eens-honderd-keer-eerder-gehoord-formules: Malmsteen tracht de hele tijd zichzelf te overtreffen en de strakke metalriffs en plechtige instrumentatie klinken erg flets; enkel Sherinian's orgelsolo steelt heel eventjes de show.
Dit album zwemt de hele tijd tussen grijpende krakers en nodeloos frettengeneuk door, maar àls het erop zit, zit het er ook stevig op. Het titelnummer, waarin zowel Wylde als Malmsteen de competitie aangaan, gaat van een hypnotiserende intro over in lekker beukende progrock, waarna drumeffecten de leiding nemen tijdens een trage fusion rockpassage. 'Prelude to Battle' is gebaseerd op Sherinian's Armeense afkomst, met een traditioneel klinkend tussendoortje als gevolg. Huiverende strijkers, sporadische percussie en exotische zang maken van dit sfeerbeeld een welkome afwisseling op deze erg klinisch klinkende cd. Nog leuker is 'Phantom Shuffle': jazz fusion op z'n stevigst, met funky blazers, waterige synths en Phillips die de rest naar huis ramt.
Toch blijkt nogmaals dat virtuositeit met gebrek aan door merg en been snijdende songs niet lang blijft rechtstaan. Zo is de opvallend gladde maar onoriginele powerballad 'Been Here Before' niets meer dan een platte herwerking van Dream Theater's 'Anna Lee' en lijkt het loungy saxfestijntje 'On the Moon' zo te zijn weggelopen uit de soundtrack voor de eerste de beste erotische zaterdagavondfilm. De zonnige afsluiter 'In the Summertime' (een cover van Mungo Jerry's bekende hit) komt erg inconsistent over na negen stevige hardrocklappen, en hoewel niemand minder dan Slash en Billy Idol het nummer kracht bijzetten, blijft het een ietwat lullig en gratuit idee. Wel mag gezegd dat Slash's bluesy talkbox-solo's tien keer meer effect en emotie bevatten dan die van alle andere frettentovenaars op deze plaat tezamen. Deze levende legende had van Sherinian een iets leuker nummer mogen krijgen, want hij maakt op z'n eentje schoon schip met al de rest doordat hij op de meest subtiele wijze weet te soleren. Sherinian heeft zich op 'Blood of the Snake' nogmaals omringd met een dream team dat voor velen het progrockparadijs op aarde zou kunnen voorstellen, maar het resultaat blijft een mengeling van hoogst genietbare progmetal en egocentrische opschepperij.
Meer over Derek Sherinian
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
