‘7’ is de kurkdroge titel van het zevende album van Der Rote Bereich. Als sinds de vroege jaren negentig gooien gitarist Frank Möbus en basklarinettist Rudi Mahall onder deze naam zowel het uitdagende van avant-garde jazz en vrije improvisatie als de stevige drives van rockmuziek op een hoopje. In de loop der tijd is deze Duitse groep afgeslankt van een kwintet naar een trio en verschillende drummers passeerden ondertussen de revue. Op de eerste albums was Jim Black nog van de partij, waarna multi-instrumentalist John Schröder het van hem overnam. Sinds enkele jaren maakt de talentvolle Oliver Bernd Steidle vast deel uit van de groep en de jongeling laat zich op ‘7’ meer dan eens gelden tussen zijn ervaren compagnons.
De muziek van Der Rote Bereich ligt zondermeer in de lijn van Human Feel en AlasNoAxis, niet toevallig twee groepen waar de eerder vermelde Jim Black bij betrokken is. Het trio vist dan wel in dezelfde vijver als deze twee bands maar beweren dat de ene een kopie is van de andere is een paar bruggen te ver. Zonder twijfel zijn er in de loop der jaren echter regelmatig invloeden uitgewisseld. Dat heeft gezorgd voor een min of meer uniforme stijl, die ook in talloze andere groepen (Tyft bijvoorbeeld) doorschemert. Enkele bekende ingrediënten daarvan zijn met name de strakke ritmes, die de ene keer uitblinken in eenvoudigheid en dan weer een onaardse complexiteit bezitten. Ook het aanstekelijke van pop- en rockgrooves combineren met gewaagde solo-uitbarstingen of intense noise en improvisatie moet in dat opzicht zeker worden vermeld.
Frank Möbus is verantwoordelijk voor negen van de tien composities, waarvan sommigen niet meer zijn dan muzikale schetsen. De meer uitgewerkte stukken zoals ‘Die Deutschen’, ‘Bremser’ en ‘Paulie and Christopher (out in the woods)’ (een verwijzing naar een bekende aflevering van The Sopranos), halen hun energie vooral uit de gebundelde, vaak unisone krachten van elektrische gitaar en basklarinet. Lang thematisch materiaal, door drummer Oliver Steidle ritmisch strak afgebakend, zorgt vaak voor een stevige drive. Het in deze context schijnbaar moeiteloos switchen naar een hoger of lager tempo houdt het voor de luisteraar extra spannend.
Solistisch vuurwerk komt in de meeste gevallen van Rudi Mahall. De basklarinettist toonde zich in zijn carrière al uitvoerig aan de zijde van ondermeer Aki Takase en Alexander von Schlippenbach en ook op het zevende album van Der Rote Bereich haalt hij verschroeiend uit. Met krachtige luchtstoten laat hij krijsende grond- en boventonen – af en toe zelfs gezamenlijk - horen en hij dwarrelt regelmatig als een gek van het ene register naar het andere. Mahall geeft zich volledig en neemt volop risico’s terwijl Möbus wat meer doordacht te werk gaat. Dat heeft misschien te maken met het feit dat hij af en toe een dubbele partij voor zijn rekening neemt, meer bepaald een onopvallende gesamplede <i>loop</i>. Zijn partijen zijn daarom eerder afgemeten maar klinken gelukkig nooit klinisch of steriel. Dat hij zijn handen ook vuil durft te maken bewijst hij in het ruige ‘Banker’s Burning Bakeries’, dat omwille van de lange en scherpe feedbackklanken niet iedereen zal kunnen bekoren.
Dit zevende album van Der Rote Bereich is niet van het beste dat de groep al heeft afgeleverd. Fans van de band (of van deze stijl) kunnen ‘7’ echter zonder problemen blind aanschaffen, want de kwaliteit op dit album is nergens minder dan goed.
