Een rode draad door de muzikale carrière van de niet meer piepjonge Amerikaanse gitarist Dennis Rea is het vermengen van muzikale genres. Zo maakte hij vroeger al vrolijk hutsepot van ambient, rock, jazz, wereldmuziek en elektronica.
Wat de zogenaamde wereldmuziek betreft, regent het al een behoorlijk tijdje cross-overprojecten genre “Westerse muziek meets traditionele muziek uit...” (waarbij men dan ver moet gaan zoeken om nog een onontgonnen windstreek te vinden).
Waar het bij zulke projecten jammer genoeg vaak aan ontbreekt, is een echte vermenging van stijlen; vaak blijkt het bijzonder moeilijk om de collage voorbij te gaan en de verschillen in muzikale systemen echt te overbruggen en uit te buiten.
‘Views From Chicheng Precipice’ is allerminst een hapklare muzikale brok, dat is van meet af aan duidelijk. Maar, misschien dankzij de jaren die Rea in China en Oost-Azië doorbracht, is het alleszins geen gratuite hutsepot van andersoortige riedeltjes geworden.
De plaat begint met het titelstuk ‘Three Views From Chicheng Precipice’, de enige originele compositie van Rea – alle andere nummers zijn arrangementen van Taiwanese, Chinese of Vietnamese klassiekers. Meteen valt het bijzondere gebruik van klankkleuren op: een eenvoudig, opgewekt en Chinees klinkend leidmotiefje wordt geïntroduceerd door een viool in unisono met een gitaar met flink wat distortion op. Gek genoeg heeft dit effect niet zijn gebruikelijke functie – een wat ruigere, stoerdere rocksound – maar in tegendeel, het resultaat is een wat zangerigere, poëtische toon. De percussie valt in, en door het onregelmatige metrum heeft het nochtans makkelijk verteerbare melodietje meer weg van zorgvuldig uitgesproken volzinnen dan van een groove.
Daarna ontspint zich een vraag- en antwoordspel tussen cello, viool en de gitaar, waarvan de klank nog steeds bijzonder creatief gemanipuleerd wordt met allerhande effecten, waardoor ze nu eens nasaal jengelend en dan weer luchtig fluisterend uit de hoek kan komen. De tweede fase wordt gedomineerd door een treurige variatie van het thema, met lange melancholische strijkerstonen en verschillende lagen gitaar: de ene tokkelend, de maat bewakend, de andere met etherische, bizarre openende en sluitende klaagzangen. Het nummer mondt dan uit in een vrije improvisatie met een chaotische ritmische structuur, om het nummer tenslotte te beëindigen met opnieuw een eenstemmige, beheerste formule van viool en gitaar.
Nog meer inspanning wordt verwacht voor het smaken van het plechtstatige vervolg ‘Tanabata’, met vijftien minuten nog een derde langer dan de opener. Net zoals ‘Bagua’ is dit nummer gebaseerd op ceremoniële muziek, wat zich vertaalt in een voorzichtige, meditatief meanderende melodie. Het hele nummer kan samengevat worden als één lange beweging van de lage naar de hoge registers, zonder een doorgedreven thematiek of duidelijke structuur. Ook hier eindigt het in een potje wild free jazz-drummen, maar deze keer wordt daarover een statige melodie geweven, alle ritmische tegenkanting ten spijt. ‘Tanabata’ moet het al bij al hebben van de klankkleuren, maar op dat front heeft het ook wel wat te bieden. Van een hese bamboefluit, over een trombone met prachtige glissandi, trillers en vibrato’s, een dwarsfluit en een basklarinet tot subtiele belletjes die beroerd lijken door een herfstbriesje.
Het onregelmatige metrum maakt dat ook het kortere ‘Kan Hai De Re Zi (“Days By The Sea”)’ toch niet echt een mainstream song genoemd kan worden. Niettemin is het zonder twijfel het meest toegankelijke nummer op deze plaat, met zijn gemakkelijk te verhapstukken melodietje, een zwoele rocksolo op gitaar en coole jazzakkoorden ter begeleiding. Als derde van vijf nummers levert het een welkom intermezzo voor de zwaardere kost.
‘Views From Chicheng Precipice’ is een veeleisend album, in het bijzonder omdat het zo schatplichtig is aan traditionele Oost-Aziatische muziek, die hier weinig bekendheid geniet en door zijn complex en genuanceerd vocabularium ook niet erg toegankelijk is. Allicht zal het daarom moeilijk een groot doelpubliek vinden. Het bijzonder mooie gebruik van de klankkleuren van de meest uiteenlopende instrumenten en de vermenging van totaal verschillende stijlen zorgen toch voor voldoende beloning voor wie de plaat een kans geeft.
