Sommige artiesten blijven toch enorm hard in het verleden hangen. Zo is er Denial Fiend, een band die op alle vlakken heimwee heeft naar de klassieke thrash, punk, hardcore en zo natuurlijk een rauwe crossover vormt die muzikaal al eens doet denken aan DRI of Cryptic Slaughter. Die namen maken natuurlijk dat een schare mensen bijzonder benieuwd zal zijn naar hoe dit klinkt, maar om de fans van voornoemde acts van een illusie af te helpen: dit komt nergens ook maar enigzins in de buurt van de illustere voorbeelden.
Muzikaal gesproken zit het geheel nochtans behoorlijk snor: de vaart zit erin en dat jeugdig enthousiasme dat de heren nog steeds bezitten komt goed naar voren. Het gaspedaal wordt quasi continue ingedrukt en het is natuurlijk ook zo dat crossover – indien goed gebracht – een ware energiebom is die aanzet tot genadeloos headbangen en luid meekelen. De gierende melodieën of soli die al eens door het zwerk schieten zijn zo chaotisch als de pest, maar werken alweer goed binnen de context van het geheel.
Maar dan... Het wordt gezegd dat een zanger of zangeres een band kan maken of kraken, en dat is hier meer dan ooit het geval. Blaine Cook, eveneens zanger bij The Accüsed, neemt de honneurs waar maar doet dat op zo'n enorm enerverende wijze dat alle lust om dit plaatje een kans te geven meteen verdwijnt. Het valt moeilijk uit te leggen waarom de man zo slecht klinkt, maar zijn stem schiet om de twee seconden over, en hij etaleert die overbodige draaien met zijn stembanden zo vaak dat een luisteraar ofwel hard in de lach schiet, ofwel zich doodergert. Dat constante op- en afgaande hysterisch gebral verknalt een album dat anders best genietbaar kon zijn.
'Horror Holocaust'? Zo klinkt deze plaat wel, vooral dankzij een bijzonder enerverende zanger. Hier had een pak meer ingezeten, aangezien Denial Fiend nu hoop en al drie fanatieke fans zal bereiken. Maar allicht liggen de heren daar zelf nauwelijks wakker van.
