Een mens zou het haast vergeten, maar Amerika heeft ooit een pak thrashbands voortgebracht die de toon voor de hele wereld hebben gezet. Men hoeft daarbij maar te denken aan Slayer, het jonge Metallica, het al even jeugdige Megadeth en het vroege Anthrax. Vandaag is enkel Slayer nog een thrashband te noemen, al is zelfs dat soms twijfelachtig. Europa nam het vaandel gelukkig over en dankzij Kreator, Destruction, Sodom en consoorten mocht thrash verder leven. Met Demiricious is er dan eindelijk nog eens een thrashband uit Amerika opgedoken die werkelijk de moeite waard is.
Dit viertal, onder aanvoering van zanger/bassist Nate Olp, zweert bij de originele ingrediënten die thrash metal kenmerkten. Geen gezeur, geen overdreven techniciteit maar het hoofd vooruit en rammen met die handel. 'One' is dan ook een plaat die niet aflaat en van begin tot einde beukt, wringt en knalt. De muzikanten hebben er hoorbaar plezier in en zitten een stevig potje op hun instrumenten te harken. De snelheid ligt dus hoog en drummer Chris Cruz haalt voortdurend versnelde polka-beats uit zijn armen en benen. Tekstueel gesproken is het ook een terugkeer naar de roots, want de teksten zijn lekker 'evil' getint; voorbeelden legio met 'Repentagram', I Am Weapon' of 'Cheat the Leader'. Het gekrijs en gebrul van Olp werkt behoorlijk aanstekelijk en zonder twijfel gaan meteen duivelshandjes de lucht in bij het horen van 'One'. Er is toch wel een bemerking te maken: het geheel laat nergens ademruimte, waardoor na verloop van tijd de luisteraar murw gebeukt is en de songs op elkaar beginnen te lijken. Dat is jammer, maar vermoedelijk gaan er slechts weinigen dat aan hun hart laten komen.
Het allerleukste aan 'One' is dat Demiricious een plaat gemaakt heeft zoals Slayer die al jaren niet meer heeft kunnen maken. Dit schijfje is hard, compromisloos en gaat voluit voor de slagader.
Meer over Demiricious
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
