Het is wonderbaarlijk hoe bands als het Franse Demian Clav, ondanks het uitbrengen van het werkelijk majestueuze ‘Nightfall Prayers’, er toch in slagen in de poel der anonimiteit te blijven peddelen. Dat is ronduit een grote zonde. Want ook de opvolger ‘Wisteria Lodge’ is een magnum opus waarin singer songwriterschap, progrock en ambient vermengd worden met neoklassieke muziek, opera en een alles overstemmend, duister new wave jasje. Hoewel dat vrij complex of rommelig lijkt, komt dit album toch erg consistent, sfeervol en vooral erg indrukwekkend over.
Eerste feit: er is absoluut niets waaruit blijkt dat Demian Clav Frans is, waarmee meteen de valkuil van een soms vrij ongemakkelijk aanvoelende productie wordt vermeden. Het duo LSK en Jean-Charles Wintrebert heeft allicht een rijke collectie Pink Floyd platen, denkt in de stijl van de Britse neoromantiek en heeft van zijn tweede album een dijk van een conceptplaat gemaakt, gebaseerd op het Sherlock Holmes boek ‘The Andventure of Wisteria Lodge’. Dat geeft meteen ook een beetje richting aan het karakter van deze muziek: duister, mysterieus en poëtisch. Een intiem stukje waarin de demonische LSK woorden scandeert over een bed van onrustige strijkers en sombere soundscapes kan plots openbarsten in wijd meanderende stadiongitaren om meteen erna een doemdenkend karakter met kerkorgel te krijgen.
Elk van de negen tracks van ‘Wisteria Lodge’ bestaat uit een keurig stukje compositiewerk. Het meer dan tien minuten durende ‘Dead Offering’ is in één woord ontzagwekkend, met zijn donkere paukslagen, zware orgelregisters en traag opklimmende, slepende instrumentale partijen. Het lijkt wel of het rijk van de prins der duisternis hier wordt geopenbaard.
Tweede vaststelling: hoewel dit album bulkt van de emoties, is er toch een gevoel dat alle anderen overheerst: dramatiek. Een ronduit huiveringwekkend ‘Bewilderment’ begint als dodenmars op orgel en schakelt over in een industriële horrorsoundscape met gevangen samples van vrouwenstemmen, waarover LSK met oppervlakkige, neutrale spraak de penibele stiltemomenten opvult. Zelfs een sprankelend symfonisch stuk als ‘White Lies Sonata’ dat het optimisme van Peer Gynts ‘Ochtendstimmung’ benadert, krijgt een onderliggende sleperigheid van niet iets te lang uitglijdende strijkers en een donkere hobopartij. Die onderliggende tristesse lijkt de grandeur van deze cd extra te benadrukken.
‘Wisteria Lodge’ is ongetwijfeld de muzikale belichaming van een doorgedreven fantasygeest. Deze plaat bevat de alfa en de omega, hoop en ondergang en vooral een indrukwekkend werkstuk waarin klassiek en modern, intiem en overweldiging elkaar omarmen. Geprezen is de luisteraar die deze mysterieuze schoonheid met open mond mag aanschouwen.
