Ondanks een Slavische klank is Demian Clav een band met Franse roots. Het vaak van bezetting wisselende kwintet uit Nantes laat zich inspireren door art rock uit de jaren ’70 en neoromantische, duistere muziek. Op drie jaar tijd produceerden ze zo drie heerlijk sombere en introverte albums.
‘Nightfall Prayers’ is niet meteen de meest jolige titel. Het gezelschap heeft zich duidelijk gespecialiseerd in het schimmenrijk. Dat resulteert in een bizarre sfeerplaat met veertien songs vol apocalyptische, maar toch intieme singer songwritermuziek.
Fluisterende, sinistere zang en mysterieuze veldopnamen schilderen deze obscure cd die voordurend in beweging blijft. Songs met een vaste basis worden onderbroken met morbide stiltemomenten en doodse geluidstaferelen om het horrorkarakter van deze muziek extra te beklemtonen.
Maar het kan ook een stuk feller. Regelmatig laat Demian Clav zijn doompoëzie uitbarsten in demonische instrumentale passages. Een dodemansmars op piano, dramatische, open registertonen op het kerkorgel of woede-uitbarstingen op een metalgitaar (‘Me, Myself & I (You)’) horen bij de muzikale spookmis. Voeg aan het merendeel van de tracks nog eens kreten toe van gefolterde vrouwen en het plaatje is compleet.
Deze band slaapt duidelijk niet goed, te merken aan deze rustieke, maar toch voortdurend onrustige muziek. Wonderbaarlijk genoeg zit deze filmische, erg visuele plaat boordevol verrassingen en nieuwe elementen, maar laat ze toch nooit overlast of drukdoenerij toe. Een morbide gruwelsfeer blijft netjes overeind gedurende een dik uur ‘Nightfall Prayers’. Dit overkoepelende gevoel bevat in een akoestisch ‘Ex Oriente Lux’ een intieme schoonheid, maar kan in songs als ‘Sub Species Aeterni’ ook erupties van pure gal inhouden.
