De Franse band Demian Clav leeft in het duister, en dat inmiddels al zo’n acht jaar lang. Het neoklassieke gothwaveproject met wisselende bezetting is met ‘Adrift’ aan zijn derde hoofdstuk toe, telkens even obscuur en introvert. Op deze gitzwarte plaat met het mysterieuze onderschrift ‘Ten Years before Scardanelli’ drijft de band zijn eigenzinnigheid nog wat door in een spookopera vol poëzie en experiment en impressies van klassieke muziek, ambient, progrock en wavepop.
‘Adrift (…)’ is een muzikaal epos met negen erg diverse creaties. Die variëren van een Franstalig verteld verhaal tegen een achtergrond van klagerige cello en vibrerende strijkers (‘Eventyr’) tot grijnzende psychedelische rock met luid meppende drums, wavesynthesizers en ritmische samples (‘Holy Road’). Om het helemaal gemakkelijk te maken, wipt het Franse trio echter binnen zijn complex gestructureerde songs regelmatig tussen verschillende instrumentale partijen en muziekstijlen. Daardoor klinkt deze optimaal bewegende plaat nogal zwaar en gecompliceerd, maar gelukkig nooit geforceerd.
Met pizzicato cellospel, een voorzichtige metallofoonmelodie en harp wordt voor ‘Edelweiss Flight’ een mooi ritmisch melodieuze beweging geconstrueerd waarover zanger D. Clavreul zijn warmzachte, half narratieve stem kan laten glijden. Het biedt een heerlijk moment van broosheid en slaapkamerintimiteit. Even later ontluikt het lied met een grandeur van hoog glijdende strijkers en schuifelende drums. Vervolgens weerklinkt een schelle deurbel en volgen wat murmelende passages met filmsamples waartegen de zanger opnieuw een verhaal afsteekt over oorlog en onrecht: duister en met slechts enkele, welgemikte zinnen. Geweerschoten weerklinken terwijl kinderen op straat spelen. Een archaïsche, melancholische vedelmelodie sluipt binnen, er wordt gefluisterd en snel glijdende violen zorgen voor een dramatische ondertoon. Om het helemaal verwarrend te maken, wisselt Demian Clav voortdurend tussen Frans en Engels, zowel tussen verschillende tracks als binnen een song zelf.
Zo heeft elke bijdrage op dit album zijn eigen verhaal, zowel tekstueel als muzikaal. Strofen en refreinen spelen niet mee, melodieën en emoties zeker wel. De slepende viool- en pianoserenade die volgt op het speelgoed draaiorgeltje in ‘All Night Party’ herbergt een filmische onrust die in schril contrast staat met de titel van dit nummer. Instrumentale partijen storten in, samen met de wereld errond. Wanorde heerst. Helaas neemt daarmee ook de bombast te veel toe. Het is stilaan welletjes geweest Demian Clav. Zwartgalligheid en de ongrijpbaarheid van deze muziek wegen te zwaar door voor een album dat een kleine drie kwartier duurt. Teksten die meer op raadsels lijken, God die de eerste ‘thanks to’-plek opeist, songs die begin nog eind lijken te hebben: het vraagt hetzij om veel geduld, hetzij om ergernis.
Demian Clav blijft een unieke en erg eigenzinnige band die duidelijk veel bezig is met songstructuren en instrumentale combinaties. Daarmee worden unieke, duistere sfeerprenten neergezet die echter alles behalve hapklaar zijn. Dit album drijft de moeilijkheidsgraad soms net iets te hoog op. Raadsels vragen om een oplossing en dat biedt deze plaat in geen geval.
