Het adrenalineshot dat Ornette Coleman de jazz toediende met platen als ‘This is Our Music’ en ‘Change of the Century’ is vijftig jaar na datum duidelijk nog niet uitgewerkt. Op het nieuwe album van het Deens/Finse kwartet Delirium weerklinken expliciete invloeden, die aantonen dat het werk van de freejazzpionier voorlopig nog niet in een museumkast thuishoort.
Net zoals het bekende kwartet van Coleman, doet Delirium het zonder piano maar met twee blazers: Kasper Transberg wisselt af tussen trompet en cornet terwijl Mikko Innanen verschillende soorten saxen bespeelt. Dan is er nog de ritmesectie die wordt gevormd door contrabassist Jonas Westergaard (waarschijnlijk de bekendste naam van het gezelschap) en drummer Stefan Pasborg. In deze bezetting bracht Delirium in 2002 zijn debuutalbum uit (‘Delirium’), gevolgd door het in 2005 verschenen ‘Eclexistence’. Het huidige ‘Green Side Up’ is alweer de derde worp van het kwartet en verscheen op het Deense ILK, een label waar jonge getalenteerde musici volop kansen krijgen.
Dat Delirium zijn invloeden en inspiratiebronnen niet onder stoelen of banken steekt wordt de luisteraar al snel duidelijk. In de eerste plaats zijn er de nadrukkelijke muzikale verwijzingen, zoals in het supersnelle ‘Sunspots’, maar ook titelgewijs laat het kwartet openlijk in zijn kaarten kijken. ‘The Coda of Ornette Coleman’s Blues Connotation and Other Sources of Inspiration’, overigens een van de leukste tracks op het album, zegt wat dat betreft genoeg. Ook Thelonious Monk komt even om de hoek piepen in ‘Clustrophy’, waarin men duidelijke parallellen kan trekken met de metrisch uitdagende structuur van de Monk-klassieker ‘Evidence’.
De kleurrijke hoes van ‘Green Side Up’ past de muziek op dit plaatje als gegoten. Deliriums freejazzcocktail, met daarin veel swing- en bebopelementen, bruist van het leven op elk van de tien tracks, wat niet zelden te danken is aan het uitgekiende instrumentkeuze. Tenorsax en trompet werken een kronkelend thema af, waarna sopraansax mag soleren ondersteund door de kale ritmesectie. Ook het koppelen van de baritonsax aan de gedempte trompet in het eerder genoemde ‘The Coda of…’, zorgt voor charmante en fleurige momenten.
Onderhoudend is dit album dan ook op elk moment, beklijvend net iets te weinig. De welbekende invloeden zorgen enerzijds voor een herkenbaar geluid, maar in sommige gevallen komt Delirium daarmee niet verder dan het kopiëren van bestaande voorbeelden. Ook solistisch schiet de groep wel eens te kort. Zo weet Mikko Innanen op ‘Sunspots’ niet te boeien met zijn fragmentarische uithalen, hoewel de ritmesectie hem steevast het vuur aan de schenen blijft leggen.
‘Green Side Up’ is evenwel zeker geen slechte plaat. De composities zijn absoluut de moeite waard en bovendien mag er van Delirium ook wel eens gelachen worden, getuige de onnozele laatste noot waarmee ‘The Coda of…’ wordt afgesloten. Het bloed zal er echter niet veel sneller van gaan stromen, daarvoor weegt dit viertal voorlopig nog ietsje te licht.
