Als er een handboek zou bestaan over het schrijven van melancholische poprocksongs, dan zou het Finse Delay Trees er zeker een hoofdstuk in hebben neergepend. Het te goed verborgen gezelschap weet perfect hoe het intieme liedjes met een typisch Engelse touch kan laten uitgroeien tot openbarende melodieuze spektakels om een groot publiek te verpletteren. Het titelloze debuut van dit jonge kwartet smeekt met zijn hoge dromerigheidsgraad en de nodige sterke songs in elk geval om een wereldwijde marketingstrategie.
Ondanks de vele knipogen naar stadionbands als Elbow of de duistere songwriterlandschappen van Sophia, blijkt dit gezelschap een stevige meerwaarde te bieden in het indielandschap. ‘Delay Trees’ staat immers bol van heerlijk dromerige, beklijvende liedjes die contrasteren met hun nogal zwarte ondertoon (“Sometime soon, I know we’ll be history. We’ll grow colder by the hour, the power slowly dying in us.”). En dat geheel zweeft lekker weg. De korte opener ‘Gold’ bestaat uit een herhaling van een bijna feeërieke zangpartij die aan intensiteit toeneemt tot een heuse muzikale apotheose tot stand komt. De climax van een geluidsmuur met postrockgitaren zal in de tien songs niet vaak meer terugkeren, maar fonkelende songwriternummers met een sterk melancholische onderbouw en mooie gelaagdheid blijven wel een constante.
Degelijkheid en dromerigheid worden helemaal doorgetrokken. Toch weet Delay Trees bij momenten ook daadwerkelijk te verrassen. Een eveneens kort shoegaze- moment ‘Whales & Colors’ eindigt in de klaagzang van een kudde walvissen.
Desalniettemin zorgen een vrij alledaagse opbouw die vaak uitmondt in een bijna theatrale gelaagdheid wel voor enige voorspelbaarheid en vervlakking. De bijna tot tranen dwingende, nostalgische stem van Rami Vierula had zichzelf wat meer mogen opdringen in deze gelaagde instrumentale schoonheid om wat meer expliciete accenten te kunnen leggen en zijn sombere woorden wat meer kracht te kunnen bijzetten.
Een ander punt van kritiek blijkt echter onvindbaar. Delay Trees klinken tegelijkertijd heerlijk intiem als groots en zouden een grote toekomst moeten krijgen. Het Britse duisterpopgezelschap I Like Trains had dit al begrepen en heeft dit Finse kwartet meegenomen op een kleine Europese toernee. Nu maar hopen dat een groter verhaal spoedig volgt.
