De pieken en dalen van de roem zijn de laatste jaren niet voorbijgegaan aan het Belgische triphopviertal Delavega. Na een geslaagde debuutplaat: 'Falling Into Space', een toer langs de festivalweides van Werchter, Pukkelpop, Dranouter en Polé Polé en een Zamu-award voor beste debuut, raakte de groep in het slop door het vertrek van zangeres Lize Accoe. Een nieuw hoofdstuk brak aan met de komst van vervangster Elke Bruyneel en de bouw van een eigen opnamestudio, De Lacienda. 'The Day After' werd dan ook een plaat met als leidmotief de hunkering naar verandering.
De sound van Delevega wordt door de band zelf beschreven met termen als: "filmische triphop meets nu-soul meets funkboost meets soundtrackpareltjes voor nog onbestaande films." Opener 'Charlatan' begint bijvoorbeeld met een sample van een wegrijdende auto. Hoewel de zang in deze track uitblijft, worden er enkele leuke, prikkelende elementen naar voor geschoven zoals het door elkaar mengen van klavecimbel met fluitdeuntjes die uit westernfilms van Ennio Morricone lijken te komen. Toch zijn het vooral de elektrische gitaarsolo's die het nummer domineren en die met de vaak lange, uitgesponnen noten meer doen denken aan oude Amerikaanse actieseries als Miami Vice. 'One Time' introduceert dan eindelijk Elke Bruyneel, die met haar krachtige stem haar voorgangster onmiddellijk in de vergeetput duwt. Het nummer bevat een leuke mix van luchtige triphopsamples, een keurige, op de achtergrond sluimerende baslijn en een refrein waar het soulgehalte aan territorium wint door de aanvulling van koperblazers.
Voor 'The Day After' werd ook beroep gedaan op enkele gastmuzikanten. Zo schreef Piet Goddaer (Ozark Henry) mee aan 'Little Clouds': de eerste single van het nieuwe album. Dit nummer begint met een intieme, rustige gitaarpartij waarna het met een abrupte handenklap overgaat in opzwepend dansgeweld met een stijve beat en een door syntheffecten gehaalde bas. Enkel tijdens de refreinen grijpt 'Little Clouds' terug naar de zoete gitaarlieflijkheden van het begin. Voorts leent Mark Isaye (directeur van Radio Classic 21) zijn doorrookte vertelstem nog aan het eigenzinnige 'La Dernière Giane'. De kalmerende basklank van Isaye concurreert met een compositie waar aan uptempo klavecimbels, keyboards en blaasinstrumenten voorbijrazen. Muzikaal is dit trouwens ook meteen het meest verfrissende nummer van het album. De rokerige, Franse stem ademt een gevoel van weemoed, diepgang en zelfs afgeleefdheid dat Elke Bruyneel, ondanks haar zeer knappe stem, met haar jonge jaren toch mist.
Met 'The Day After' pronkt Delavega met een plaatje dat vol muzikale vondsten en intimiteit zit, maar ook nergens echt piekt of verrast. De leuke klavecimbelaanslagen die tijdens opener 'Charlatan' voor een frisse wind zorgen, hebben hun hoogtepunt halverwege het album al wel bereikt. Voor de rest struikelen de nummers een beetje over de filmische stempel die de groep op hun muziek zet. Toegegeven: het album bulkt van werkjes die perfect de beelden van een film zouden ondersteunen, maar zoals het wel vaker gaat met soundtracks, komen ze ook echt alleen tot hun recht wanneer die beelden ook zichtbaar zijn. Toch is dit absoluut een plaatje dat zoet is voor de oren, met speciale dank aan de nieuwe zangeres.
Meer over Delavega
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
