Dankzij het succes van de Nederlandse band Within Temptation en het Finse Nightwish zijn platenlabels overal ter wereld naarstig op zoek naar een soortgelijk combo dat even veel succes kan kennen. Het meesterbrein achter Delain is geen onbekende: Martijn Westerholt is namelijk de man die op het debuutalbum van – jawel – Within Temptation de toetsen bespeelde. Hij was er dan ook voor verantwoordelijk dat die eerste plaat zo'n overheerlijk keyboardfestijn was. Dankzij een slopende ziekte moest hij echter verstek laten gaan voor de verdere successen van die band. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en na een aantal jaar revalideren en componeren, pende Westerholt een wonderlijk album bij elkaar, dat met behulp van vaste zangeres Charlotte Wessels en een resem voorname gasten werkelijk schittert.
Hoewel Delain dus in eerste plaats als een project werd opgestart, hoopt Westerholt er geregeld mee te kunnen optreden. Zoals gezegd, is Wessels de voornaamste zangeres van de band. Zij beschikt nu eens niet over een ultrahoge sopraan, maar moet het eerder hebben van een zachter en voller timbre dat ook een pak natuurlijker overkomt dan veel van het kunst- en vliegwerk dat te vaak synoniem staat voor dit soort muziek. Op de drums treffen we Ariën van Weesenbeek aan, de vaste vellenmepper van God Dethroned. Hoewel de man hogere snelheden gewend is, brengt hij het er ook op een relaxed tempo zeer goed vanaf: zijn drumwerk is losjes en haast nonchalant zonder in foutjes te vervallen. Op gitaar zijn ook ronkende namen te vinden, met onder meer Jan Yrlund (ex-Ancient Rites, Imperia) en Ad Sluijter (Epica). Extra zang is er met de engelachtige Liv Kristine (Leaves' Eyes) en Sharon den Adel (Within Temptation). Gelukkig is Westerholt niet vergeten dat gromzang een extraatje kan vormen en dankzij George Oosthoek is die netjes vertegenwoordigd. Met al die gasten zou een mens haast vergeten dat het ook nog om de muziek moet draaien en het mag gezegd worden dat Delain een schot in de roos bezorgt. De orkestrale composities zijn vol en warm maar nooit bovenmatig bombastisch, de toevoeging van klassieke instrumenten mag dan al niets nieuws zijn, toch zijn ze hier bijzonder welkom en de nummers zijn een voor een af. Het is meer dan duidelijk dat Martijn voor 'Lucidity' zijn tijd heeft genomen. Zo bevat 'Frozen' kippenvelopwekkende zangpartijen die zelfs zonder koren overeind blijven. De riffpartijen die nooit in de weg staan van de zachtheid zijn precies getimed om een krachtig effect te sorteren. 'The Gathering' is muzikaal gesproken haast een knipoog naar de band met dezelfde naam: variatie troef en zweverige toetsenpartijen. Het tempo mag regelmatig de hoogte in, maar altijd is er een terugkeer naar overweldigende orchestraties die dankzij flink wat keyboards gestalte krijgen en een dromerig beeld scheppen.
Al wie een zwak heeft voor gotisch getinte bands met zangeressen heeft er alweer een sterk exemplaar bij. Maar toch is Delain net dat beetje toegankelijker en warmer dan bijvoorbeeld Within Temptation of Epica. Een schot in een mooie, zwarte roos: dàt is 'Lucidity'.
