Frank Vaganée mag gerust Belgiës vaderlandse trots worden genoemd als het aankomt op hoe een big band als het Brussels Jazz Orchestra tot een ijkpunt in het genre kon uitgroeien. Hun bekroonde soundtrack voor meervoudig Oscarwinnaar 'The Artist' is slechts een indicatie dat Vaganée weet hoe hij collega-musici moet inspireren. Andere tekenen zijn de gasten die het BJO nu al jaren achtereenvolgens weet aan te trekken, wat vaker wel dan niet in spannende projecten en albums heeft geresulteerd. Uiteraard is Vaganée daarbij niet iemand die de jazz helemaal wil hervormen. Alleen weet hij bijzonder goed welke keuzes wel en niet werken: heeft iemand hem ooit al een tergend saaie solo horen spelen? Mike del Ferro is dan weer een naam die men spontaan zou kunnen associëren met het project 'Opera Meets Jazz', waaraan Toots Thielmans en Richard Galliano een aantal jaar terug hun medewerking verleenden. Die interesse in klassieke muziek zou een pianist doen vermoeden met een grote interesse voor jazz met een grote ernst en een breed harmonisch spectrum, maar del Ferro is bovenal iemand die instinctief het vaarwater van de stereotiepen opzoekt. Met Vaganée deelt hij het geloof dat muziek niet moeilijk hoeft te zijn om te ontroeren: dat hij daarbij echter geregeld de al te gesuikerde toer opgaat, komt dit album in het bijzonder duur te staan.
De Del Ferro – Vaganée Group wordt vervolledigd door Jos Machtel op contrabas en Jens Düppe aan de drums: twee mensen die de knepen van het vak door en door kennen, en niet te onrustig van aard zijn om zich op hun ongemak te voelen in de uitgemolken omgeving van ballades of cliché up-tempo nummers. Vooral voor Vaganée is het jammer dat hij niet meer uit zijn vertrouwde cocon wordt gerukt en aan meer ruwe omgevingsgeluiden wordt blootgesteld: al vaak genoeg bleek hij iemand die zich uit de slag kan trekken in de meest uiteenlopende harmonische spanningsvelden. Doorheen 'Happy Notes' wordt hij echter grotendeels geruggensteund door een veilig begeleidend lappendeken, waarop hij keurige solo's laat gedijen, waarbij zijn anders zo tergend warme vuur deze keer een mak waakvlammetje blijkt. De enige momenten waarop 'Happy Notes' echt van de grond komt, zijn diegene waarop Vaganée de teugels viert en zich laat gelden. Del Ferro heeft in vergelijking meer de neiging vast te houden aan een lyrisch en uiterst toegankelijk kader: geen verwijt voor de man, maar een constatering die een antwoord kan zijn op de vraag waarom dit album vaak lijkt weg te zinken.
'Happy Notes' is dus geen album waar iedereen gelukkig van zal worden. Het is oerklassieke en vakkundig ingespeelde jazz, die van melancholie vlot overschakelt op beschaafde kreten van vreugde, en dat alles ondergedompeld in een ongevaarlijke melodische saus waar een grote voorliefde voor wat jazz al altijd geweest is in doorschemert. Moet muziek tegenwoordig keer op keer een toekomstperspectief in zich hebben? Natuurlijk niet. Maar goochelen met mooie noten wordt pas interessant als het sentiment wordt overstegen en de musici elkaar écht gaan prikkelen. Iets wat op deze release zelden lijkt te gebeuren.
