Een nieuw jaar, een nieuwe Deicide: het is haast een wetmatigheid geworden dat de blasfemische band rond Glen Benton met de regelmaat van een klok een vers doodsmetalen schijfje klaarstoomt. Sinds de gitaartandem bestaat uit Jack Owen en Ralph Santolla is Deicide dan ook naar een veel hoger niveau gegaan, iets wat opvalt aan de kwaliteit van de albums. Niet dat de eerdere slecht waren, maar er zit gewoonweg meer punch en afwisseling in. Wat dat betreft is ook 'To Hell With God' een puik plaatje.
An sich is er niets veranderd aan de formule van Deicide. Dat kan ook moeilijk anders, aangezien drumbeest Steve Asheim sinds jaar en dag de lijnen uitzet en Deicide zo'n beetje de Motörhead van de death metal is geworden. Dat is geen verwijt: het zorgt er enkel voor dat een mens blindelings weet wat te verwachten. Na het wel erg sterke 'The Stench of Redemption' kon het haast niet anders of de opvolgers zouden een beetje minder zijn. Dat is inderdaad het geval, maar dat neemt niet weg dat deze plaat toch wel weer flink wat peper in de reet heeft.
Alle kenmerken zijn weer ruimschoots vertegenwoordigd: de bijzonder snelle en griezelig strakke drumpartijen van Asheim leggen de fundering van elke song, terwijl de gitaristen potige riffs over het geheel gooien, voorzien van wilde en geschifte solomomenten die geregeld van die heerlijke fluittonen laten weerklinken die eigen zijn aan het genre. Als kers op de taart is er de oerbrul van Benton, die deze keer alweer het vrij sober houdt en niet meer overdadig speelt met dubbele zangpartijen. Voor het overige is het van die fluks doordenderende death metal die de klok slaat en zo hoort het ook.
Een mens kan zich nog afvragen in hoeverre de soms wat kinderlijke teksten relevant zijn, maar die over the top scheldpartijen aan het adres van de christelijke god en zijn discipelen zijn sinds jaar en dag vaste kost. Shockeren doen ze misschien enkel nog in de Verenigde Staten, hier zijn ze belegen. Maar aan de andere kant verdient het ook wel een pluim om te zien en horen dat Benton nog altijd kwaad kan zijn en klinken. Wat dat betreft is de sneer van 'Save Your' of het wel erg giftige 'Hang In Agony Until You're Dead' meer dan een duidelijk signaal: de Gehoornde is nog lang niet uitgespeeld.
'To Hell With God' is dan misschien niet van hetzelfde kaliber als 'The Stench of Redemption', het is en blijft een lekker beukende death metalschijf die complexloos en compromisloos tien blasfemische songs in de hersenpan ramt. Subtiliteit nul, effectiviteit negen op een schaal van tien.
