Lang leve de zompige moerassen van Florida! Waarom? Omdat die geografische regio een aantal van de meest onsterfelijke death metalbands aller tijden heeft voortgebracht. En Deicide is daar één van. Een van de grote overlevers, aangezien een tijd terug Obituary het loodje legde. En natuurlijk blijft Deicide de meest geschifte satanische death metalband die er is. Zo heeft frontman annex brulboei Glen Benton in een gekke bui een omgekeerd kruis in z'n voorhoofd laten branden. Daarnaast waren zijn geliefde uitspraken over de god van de christenzielen op deze aardbol niet van de poes.
Maar dat heeft allemaal weinig belang. Veel interessanter is dat Deicide een nieuwe plaat heeft uitgebracht. Ze heet 'Scars of the Crucifix' en aan de titel valt af te leiden dat er bitter weinig veranderd is in de strijd tegen God. Pilaarbijters dienen dus op hun hoede te zijn. De laatste tijd produceerde Deicide de ene plaat na de andere, hoofdzakelijk om van hun vroegere platendeal af te raken. Nu staan ze met een nieuw label opnieuw klaar, en het valt te merken dat er minder druk is want de kwaliteit van het gebodene ligt terug waar die moet liggen: hoog. Het was immers al van 'Serpents of the Light' geleden dat Deicide indruk maakte. Nu waren 'InsinerateHymn' en 'In Torment, In Hell' niet bepaald slecht, maar toch ook niet helemaal je dat. 'Scars of The Crucifix' vliegt er meteen in met het titelnummer dat als vanouds ieder van de sokken zal blazen. De 'vokills' van Benton gaan dieper dan ze ooit gingen (en da's redelijk diep) terwijl de broertjes Hoffman een riff-festijn op de argeloze luisteraar loslaten. Wat de broertjes Young (AC/DC) zijn voor de rock, zijn de broertjes Hoffman voor de death metal. Flippend op hun instrumenten naaien ze de ene hypersonische riff naadloos aan een beukend midtempo. Hun solo's zijn in feite weinig meer dan 'squeals' en 'squeaks' die ze met behulp van een tremolohendel uit de gitaren persen, maar het klinkt dermate geweldig dat geen mens zich stoort aan het feit dat er speltechnisch gewijs mogelijk weinig aan is. Het is niet wàt er gedaan wordt dat telt, maar hoe, en dat zit hier wel snor. Uiteraard mag levend metronoom Steve Asheim niet vergeten worden. De koning van de dubbele basdrum houdt het tempo snedig en stabiel, waardoor de anderen vrolijk in het rond kunnen hakken. Het volle venijn van Benton komt bovendrijven in krakers als 'Mad At God', 'Conquered By Sodom' of het bijzonder subtiele 'Fuck Your God'.
Als dienaars van een satanische muzikale mis is Deicide de grootste, ook al hebben andere bands zoals Infestdead of Krisiun meer dan verdienstelijke gooien naar de troon gedaan. Deicide staat er weer helemaal, en is klaar om de hellepoorten wagenwijd te openen in een orgie van blasfemisch doodsmetaal. Satan kijkt toe van op zijn troon en ziet dat het goed is.
Meer over Deicide
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
