Het Bruggse W.E.R.F.-label bracht zopas zijn honderdste release uit en dat beschouwen de uitbaters als een belangrijke mijlpaal. Daarom werd de verjaardag niet gewoon met een album gevierd, maar met een driedelige cd-box rondom een van de pioniers van het label: Kris Defoort. Hij stond bij wijze van spreken mee aan de wieg van het inmiddels tot een begrip uitgegroeide cultuurcentrum en was te horen op verschillende van hun vroegste projecten. De zacht geprijsde cd-box bevat niet alleen het nieuwe trio-album van Defoort, maar ook een solosessie opgenomen in Tokyo en een remastering van het in 2002 verschenen 'Sound Plaza'. Die laatste is allicht de beste cd uit de triptiek, omdat er zonder scrupules heerlijk wordt gemusiceerd en dit bovendien aan de zijde van tot de verbeelding sprekende internationale kleppers als Mark Turner op tenorsax en Jim Black aan de drums. Sound Plaza is een kwartet dat vervolledigd wordt door Nicolas Thys op de elektrische en de contrabas – niet toevallig een muzikant die inmiddels nog altijd in het trio van Defoort zetelt trouwens.
De plaat heeft zijn naam hoe dan ook niet gestolen: tal van invloeden komen er op samen, gaande van funk tot vrijere jazz, maar het uitgangspunt lijkt telkens dat het geheel niet te ingewikkeld moest klinken. De abstracte improvisatie waarmee het album opent (met fluitende tonen) is een eerste teken aan de wand dat alles vanuit de intuïtie naar boven moet komen. Men zou kunnen beweren dat Defoort tegenwoordig veel meer een muzikant geworden is die zweert bij meer ingewikkelde ritmes en structuren en dat de muzikant daaraan zijn bekendheid dankt. In ieder geval toont 'Sound Plaza' dat met eenvoud als bakermat ook fantastische verhalen naar boven kunnen komen.
De fantasie, die op dit album zijn verklanking vindt in breed uitwaaierende melodieën die zich improvisatie-gewijs losmaken van de grond, is een volgende primordiaal principe dat op 'Sound Plaza' wordt bot gevierd. Afsluiter 'De Rode Roos', een live opgenomen track op Jazz Middelheim 2003 en de enige bonus ten opzichte van de originele cd, schetst hoe het collectief als het ware boven zichzelf uit stijgt en de concrete muzikale ervaring via een delicaat klankentapijt volledig achter zich laat.
"Eenvoudig" betekent echter niet altijd "gemakkelijk in het oor liggend". Zo ontaardt het titelnummer in een hels kabaal, omwille van Jim Blacks en Nicolas Thys' funky begeleiding echter in vreselijk strakke banen geleid. Sax en piano communiceren hier op het scherp van de snee en jagen elkaar onverbiddelijk vooruit. 'Oh, Lucky Me', een nummer dat Defoort tien jaar later nog steeds opneemt, lijkt hier een ultieme, slepende verklanking te beleven. 'Es war einmal' is dan weer een onopvallende bloem die zich gaandeweg in al haar schoonheid openbaart, terwijl 'Subconsciouslee' met zijn aanstekelijke thema en onweerstaanbaar drumwerk opnieuw uit meer funk- en zelfs rockgeoriënteerd vaarwater lijkt te putten. Black is hier opnieuw tegendraads en inventief, maar nergens pronkerig.
Naar het einde toe wordt dit album vervolgens wat meer zoekend en minder catchy, wat het evenwicht uiteraard alleen maar ten goede komt. Een nummer als 'Tranen' is vanuit een zo sterke oorspronkelijkheid gespeeld, dat dit jazzkwartet – zelfs wanneer het zich van clichés dreigt te bedienen – er altijd in slaagt met een eigen verhaal op de proppen te komen. Aan jazzliefhebbers die 'Sound Plaza' de voorbije tien jaar genegeerd hebben: grijp deze kans, want het gaat om een klein meesterwerk, zonder torenhoge ambities pretentieloos bij elkaar gespeeld.
