Eind jaren zestig gaf Deep Purple de term 'hardrock' een nieuwe betekenis. Met de klassieke line-up van Ian Gillan (zang), Ritchie Blackmore (gitaar), Jon Lord (orgel), Roger Glover (bas) en Ian Paice (drums) joeg deze virtuoze Engelse vuist tussen 1968 en 1974 elke andere muzikant de stuipen op het lijf. 'Black Night', 'Child in Time', 'Speed King', 'Smoke on the Water', 'Woman from Tokyo': Deep Purple scoorde de ene rockklassieker na de andere. Daarna begonnen de line-upwisselingen en was de oude magie verloren... tot eind jaren tachtig de originele bezetting terug samenkwam. Begin jaren negentig werd Blackmore vervangen door Steve Morse, maar met 'Purpendicular' (1995) zat de groep terug op de juiste rails. Ondertussen is oprichter Jon Lord vervangen door de volledig geïntegreerde Don Airey en heeft het kwintet een zoveelste bewijs van hun kunnen klaarliggen.
Opener 'Money Talks' is een mid-tempo bluesrocker die langzaam maar zeker het brein binnensijpelt, net zoals het stevige 'Wrong man'. Ook een sneller nummer als 'Back to Back' klinkt overtuigend en bulkt van de effectieve wendingen en hoekige riffs. De ballad 'Clearly Quite Absurd' is teder en zacht, terwijl hardrockstamper 'Kiss Tomorrow Goodbye' (met schitterende drums van Paice) van de ene muur tegen de andere ketst. Alle songs zijn slim uitgedacht en groeien per luisterbeurt. De drie opvallendste nummers zijn de zeer symfonische titeltrack, waarin de vingervlugge solosecties van Morse en Airey weinig aan de verbeelding overlaten, het experimentele 'Junkyard Blues' (Die pianosolo op de achtergrond! Die verraderlijke ritmespelletjes!) en de epische afsluiter 'Before Time Began', dat van een rustig shuffleritme losbarst tot een bombastisch pièce de résistance. Ook 60-jarige klassezanger Ian Gillan is, hoewel hij het wat rustiger aan doet, nog lang zijn wilde manen niet kwijt als hij een hoge uithaal tussen de gitaren door laat horen, zoals in 'Girls Like That'. Verder zijn de muzikanten niet uit op opschepperij, maar wanneer het dan toch even mag (in de gedetailleerde drumgrooves, piekfijne baslijnen en sterke melodieën), merk je de subtiele knipoogjes naar hun ondertussen meer dan rijke ervaring.
Deep Purple heeft muzikaal niets meer te bewijzen en financieel nog weinig te winnen, wat maakt dat dit album zeer spontaan klinkt en gemaakt is uit pure passie voor progressieve bluesrock. Alles valt mooi op z'n plaats en is er geen teken van verloedering merkbaar. Het is lang niet meer zo extravagant als dertig jaar geleden, maar net dàt gegeven zorgt ervoor dat Deep Purple tegenwoordig geen karikatuur van zichzelf is. Waardig ouder worden zonder het scherpe randje te verliezen: het is niet iedereen gegeven.
Meer over Deep Purple
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
