Mali heeft op muzikaal gebied heel wat te bieden, onder andere dankzij de aanwezigheid van de griot, West-Afrikaanse zanger-dichter-vertellers. Namen als Baba Sissoko, Kasse Mady Diabaté en Djelimady Tounkara hebben ondertussen affiches over heel de wereld gesierd. Het hoeft dus niet te verbazen dat de gevierde jazz-vocaliste Dee Dee Bridgewater in Mali belandde op een door muziek geleidde zoektocht naar haar roots. Bovenvermelde en andere grote namen uit de Malinese muziek verleenden hun medewerking aan het album dat er uit voortvloeide. Bridgewater is naast zangeres ook VN-ambassadrice; emancipatorische thema's zijn dan ook nadrukkelijk aanwezig op deze plaat.
Openen met de standard 'Afro Blue' is misschien een wat te voor de hand liggende keuze, maar deze kolkende versie mag er best wezen. Een zuinige pianogroove met groot latin-gehalte laat voldoende ruimte voor de zang en het wervelende spel van Malinese percussionisten op balafon, djembé en doum-doum. Het geheel heeft schwung en klinkt helemaal niet vergezocht.
De samenwerking heeft meer wisselend succes wanneer de zangmicrofoon moet gedeeld worden. In het minst gunstige geval leidt dat tot een nummer als 'Bad Spirits (Bani)' met Kasse Mady Diabaté. Bridgewater werpt zich hier (en in vele andere nummers) op als vertaler-tolk; op dezelfde melodie geeft ze van elke zin een vertaling in het Engels. Het momentum van het nummer wordt daardoor helemaal gebroken. Haar zachtere, minder solide stem is ook minder geschikt voor het plechtstatige nummer: in het hechte contrast met de imposante Diabaté valt ze helemaal in het niet. De vertaling, ten slotte, past erg slecht in het ritme en wekt de indruk te letterlijk te zijn. Of misschien is het Engels eenvoudigweg te rijk aan medeklinkers om aan dit tempo een vloeiende tekst op te leveren. Prachtige instrumentale tussenspelen zijn echter legio en de wat langere, ononderbroken solopassages van de zangers weten wel te imponeren. Wanneer Bridgewater al scattend Diabaté begeleidt of wat stoeit met de gitaarlijnen, levert de samenwerking wel vruchten op. In 'The Griots (Sakhodougou)' is de rolverdeling minder versnipperd. Het dramatische karakter van de virtuoze lead van Kabine Kouyaté wordt gedragen en nog verder versterkt door een achtergrondkoor om u tegen te zeggen (zowat alle participerende zangers van de plaat). Ook hier laat Bridgewater zich kennen als een uitstekende vocale soliste.
Zowel in de nummers met overwegend Afro-Amerikaanse als traditioneel-Afrikaanse inslag leveren de samenwerkingen op 'Red Earth' boeiende en originele resultaten op. Daarbij lijken de talrijke topmuzikanten vooral vertrokken te zijn vanuit hun gemeenschappelijke noemer, zonder daarbij hun eigen sterktes (bijvoorbeeld Malinees ritmisch raffinement versus Bridgewaters begeesterende stijl) te verliezen. Al bij al smaakt het album naar meer.
Meer over Dee Dee Bridgewater
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
