Het Zweedse Deathdestruction is voortgekomen toen een gedeelte van Evergrey besloot dat het tijd werd om nieuwe horizonten te verkennen. In tegenstelling tot de vorige broodheer is Deathdestruction echter geen melodieuze, donkere metal maar daarentegen een potje stevige beukmetal met duidelijke verwijzingen richting Pantera en melodeath. Maar of de heren ook potten kunnen breken?
Het debuut van Deathdestruction is relatief onopvallend gepasseerd. Allicht verwachtten iets te veel mensen een duidelijke link met Evergrey, terwijl dat helemaal niet aan de orde was en is. Deathdestruction gooit het resoluut over een andere boeg, eentje die welhaast retro kan genoemd worden. De heren moeten het niet hebben van intricate songs maar veel meer van een duidelijke en fikse groove die er voor moet zorgen dat de hoofdjes vlot beginnen te knikken en schudden. Tot op zekere hoogte slaagt deze bende daar ook in: de riffs zijn potig maar niet bovenmatig agressief, de eenvoud maskeert de techniek die duidelijk aanwezig is (bepaalde melodielijnen en riffs zijn toch een stukje ingewikkelder dan het eerste gehoor zou laten merken) en de stuwende drumlijnen pompen het geheel lekker verder. Nu heeft de groep ook oudgediende Tony Jelencovich achter de microfoon en zijn relatief rauwe zang past gewoon perfect binnen het kader. Soms klinkt hij wat bruter en lijkt alles wat naar lichte death metal te neigen (dankzij zijn brul), maar evenzeer kan hij iets voorzichtiger uitpakken en dan wordt alles gewoon beukend zonder echt gevaarlijk te worden.
Maar dan is er ook de kwestie dat de songs van Deathdestruction – hoewel niet onaardig – toch nooit echt weten op te vallen. In schaarse flitsen van genialiteit mag het snarenwerk van gitarist Henrik Danhage schitteren, maar voor het grootste deel van de tijd duikt het gevoel op dat dit soort muziek al eerder gebracht werd en helaas ook vaak een pak beter.
Wie geen genoeg krijgt van het soort 'middle of the road'-metal die in de jaren negentig bijzonder populair was, zal vast en zeker kunnen smullen van Deathdestruction. De groep kan best wel de juiste ingrediënten bezigen, maar het geheel komt een beetje ongeïnspireerd en flets over. Het lijdt geen twijfel dat dit soort muziek voor de heren een grote inspiratiebron was toen ze een stuk jonger waren, maar vandaag de dag klinkt deze groovemetal hopeloos gedateerd. Jammer.
