Tatoeages, kortgeschoren hoofden, doodskoppen, ... de punkrockers van Deadline zien er vervaarlijk uit. Met hun derde volwaardige plaat toont deze Engelse oi! streetpunkband dat ze ballen aan het lijf heeft. Het is dan ook verwonderlijk dat de zang van deze opgeklopte gitaarmuziek op conto van een vrouw komt. Liz Rose is zo'n vijf jaar geleden tijdens het optreden van Grundog het podium op geklauterd en is beginnen zingen om niet meer op te houden. De dame staat in elk geval stevig haar mannetje tussen al die razende gitaren en opgewekte ritmen en bepaalt zo de drive van deze leuk afwisselende plaat.
Deadline beperkt zich niet louter tot het nauwe punkrockhokje en dat is een goede zaak. Opener 'The World Keeps Turning' neigt meer naar energieke surfmuziek, 'Long Way Home' zou door Bad Religion geschreven kunnen zijn en op het vrolijke 'Come Out to Play' ontdubbelt mooi de zwevende vrouwenzang en krijgt daardoor een kindse speelsheid. Mede dankzij het strakke en snelle drumwerk van Nicolas Zikos komt deze plaat erg energiek over. De ene keer klinkt dat vrolijk, de andere keer bloedernstig. Juiste melodielijntjes die niet al te veel in clichés vervallen, Liz die af en toe ook de sax ter hand neemt en verder haar stem ten volle ontplooit en solo's die niet al te lang uitvallen maar wel het tempo hoog houden zorgen verder voor de nodige opgewektheid. In afsluiter 'Pearly Gates' leven sax en zang zelfs een tijdje naast mekaar, wat het nummer een extra dimensie meegeeft. Die variatie is overigens wel nodig, vermits Deadline er niet aan denkt om deze veertien tracks ook maar even gas terug te nemen. Niet dat dit er iets toe doet, want een zwak moment is er tijdens deze drie kwartier durend schijfje nauwelijks te bespeuren. De ruwe eindproductie die niet altijd de beste accenten naar voor legt, ademt immers ook de sloppenwijkensfeer uit die deze groep wenst te beklemtonen (en die gelukkig niet terug te vinden is in het vaak lieflijke stemgeluid van mevrouw Rose).
Deadline lijkt een perfecte balans te hebben gevonden: voldoende punch en uitstraling om de ondergrondse fans te blijven bekoren en toch vlotte muziek maken die feilloos de poort naar het grote publiek kan passeren. Het lijkt haast een evidentie dat voor deze groep een mooie toekomst is weggelegd. Misschien nog een paar heuse singles uitschrijven en 'Gettin Serious' is alvast een mooie voorbode van het succes.
