Spookfolk, doempop, Keltische fantoommuziek … het is en blijft moeilijk om Dead Can Dance in een muzikaal vakje te steken. Feit is dat de dualiteit tussen de diepe bariton van Brendan Perry en het ijl zwevende, eigen taaltje van Lisa Gerrard inmiddels al meer dan dertig jaar voor erg intrigerende albums zorgt. Na zeven jaar stilte en zestien jaar zonder studioplaat, verraste het Australische gezelschap vorig jaar met de prima nieuwe langspeler‘Anastasis’, Grieks voor ‘heropstanding’. Middenin de wereldtournee die Dead Can Dance volop onderneemt, pakt de band uit met ‘In Concert’, een volledige liveregistratie van een hedendaags concert, netjes verdeeld over twee cd’s.
Mystiek blijft een eigenschap die Dead Can Dance hoog in het vaandel draagt. Met slepende digitale violen en voorzichtig schuifelende drums opent de band met het duo ‘Children of the Sun’ en ‘Anabasis’, tevens de twee eerste tracks op het nieuwe album. De galmende, holle stem van Perry duikt de diepte in en zorgt voor de nodige overrompeling (“we’re the children of the sun, our journey has just begun”), onder begeleiding van donkere hoornstoten, melancholische violen en een rollend vingerspel op de dulcimer. Vervolgens neemt Lisa Gerrard het vocaal over met haar kronkelende, hoge stem. De serene, parmantige rondedans op handpercussie instrumenten en een Oosterse luitmelodie vormen een ideaal kader voor haar buitenaardse vocale prestaties.
Zo houdt Dead Can Dance zijn show netjes in balans, mooi afwisselend tussen vrouw- en mannummers waarbij beide vocalisten elkaar slechts zelden ontmoeten. Dit is een spel van twee seksen, een soort van sereen schrijdende, rituele paringsdans met zowel een spirituele als neoromantische achtergrond. De zestien songs op deze dubbelaar zijn netjes verdeeld in acht klassiekers en acht nieuwe nummers, waarmee heel ‘Anastasis’ live wordt gespeeld. Om niet heel de show prijs te geven aan de fans die hun concertkaartje nog niet verzilverd hebben, bevat elke track uitstervend applaus: er is dus gerommeld met diverse opnamen en de feitelijke setlist.
Elk nummer is echter indrukwekkend en intrigerend en bevat bovendien een geweldige kwaliteit, alsof Brendan Perry in de kamer rondspookt. De warm glijdende strijkers, de dulcimer- of yangquinklanken, de rondedanspercussie en de fabuleuze, glijdende zangpartijen zorgen voor een etherisch kader dat toch telkens helemaal anders wordt ingevuld. Conform het nieuwe album zijn vaak Arabische invloeden te bespeuren, hoewel Afrikaanse percussie en vooral ook Keltische, Gothische elementen blijven primeren. Dead Can Dance plukt vele diverse vruchten om er een eigen cocktail van te maken. ‘Song to the Siren’ is geleend van Tim Buckley (reeds gecoverd door de al even mysterieuze neoklassieke band, This Mortail Coil) en ‘Sanvean (I Am You Shadow)’ is geplukt uit Gerrards eerste soloplaat, ‘The Mirror Pool’.
Elke constructie heeft veel oor voor detail en harmonie. De traag schrijdende, hypnotiserende cadans in ‘Kiko’ wordt een niveau hoger getild door een galmende, cirkelende gitaarsolo. Het bijna swingende ‘Amnesia’ met zijn melancholisch pianothema krijgt felle ritmische slagen mee met afwisselend verschillende galmklanken. ‘Nierika’ van vorige studioplaat ‘Spiritchaser’ is van een Afrikaans percussienummer met dubbelzang live verrijkt naar een glijdende zweefsong met schuifelende synthesizerlijnen. Zo voegt de band live hier en daar nog wat extra toe aan de op zich al erg sterke studiosongs. Een klassieker als ‘The Host of Seraphim’ klinkt met zijn quasi uitsluitend volle strijkers en de sirenezang van Lisa Gerrard zelfs nog meer melodramatisch dan de oorspronkelijke versie.
Dit is een magistraal dubbelalbum van een nog steeds even uniek en up to date klinkend gezelschap. Gerrard en Perry onderdrukten tijdens de vorige wereldtournee de vele illegale bootlegs met beperkt uitgegeven, officiële registraties van shows in grootsteden. Omdat ook die tegen woekerprijzen verhandeld worden, verblijden ze nu iedereen met een knaller van een universeel verkrijgbare liveplaat. Wie ‘In Concert’ in handen krijgt en het optreden van de band in eigen land gemist heeft, mag hopen dat het niet opnieuw zeven jaar moet duren vooraleer Dead Can Dance op podium passeert.
