Dead Can Dance is al jaar en dag een band buiten elke categorie. De holle, donkere baritonstem van Brendan Perry en de woordenloze, esoterische sirenenzang van Lisa Gerrard zijn reeds acht albums lang de spil achter de mysterieuze, neoromantische schouwspelen vol Keltische folk en klassieke partijen die dit duo presenteert. Het heeft echter lange tijd niet echt goed geboterd tussen het Australische tweetal. Zestien jaar heeft het moeten duren vooraleer beide muzikale ego’s – die in tussentijd elk veel eigen solo-experimenten en projecten hebben opgezet – elkaar opnieuw mochten ontdekken. ‘Anastasis’, Grieks voor “heropstanding”, geeft aan dat de band die het new wave, new age en new folkpubliek in de jaren ’80 verzoende en op de knieën dwong, klaar is om de wereld opnieuw te betoveren.
Een hoesfoto met een veld vol uitgebloeide, verdorde zonnebloemen - nog steeds rijzig en herinnerend aan mooie tijden, maar op een sephia foto in kikkerperspectief een toonbeeld van tristesse - bewijst dat dit nieuw album opnieuw een vat vol emoties is. Het is echter vooral het oor dat wil, en ook krijgt. Naar goede gewoonte presenteert Dead Can Dance songs waarin sereniteit, mysterie en parmantigheid elkaar omarmen. Terend op diep kleurende sfeerinstrumenten als hoorn (in combinatie met de diepe zang van Perry) of de hoge snaarklanken van de Oosterse bouzouki (samen met de hoge stem van Gerrard), staan impressie en overweldiging steevast centraal. Dat passie en spiritualiteit opnieuw het werk van Dead Can Dance drijft, bewijzen de haast sektarische teksten over de dualiteit tussen leven en dood en expansies van geest en gevoel.
Toch lijkt het of het tweetal zich hier wat heeft ingehouden. Een parmantige rondedans als ‘Return of the She-King’ verdiende vroeger de bombast van trotse hoorns en donderende paukenslagen in plaats van de lichtvoetige landsknecht en strijkers die het nu vorm geven. Opvolger en afsluiter ‘All in Good Time’ houdt het qua instrumentarium en arrangementen helemaal sober. Een diep bonkende baspuls en dromerige, sferische violen zijn de enige begeleiders bij de goddelijke, glijdende zang van Perry (“As you rise to the very top of your mountain, just remember those poor lost souls on their way down”).
Dat neemt niet weg dat ook dit weer een indrukwekkend, verheven album is. Het buikgevoel is een licht hoofdgevoel geworden, maar het resultaat blijft mooi en overdonderend. Daarmee lijkt de comeback van de band, die inmiddels ook al anderhalf jaar op wereldtour is, een succesvol feit.
