Hangen er onweerswolken boven Vlaanderens best bewaarde avontuurlijke popband van de afgelopen twee decennia? De Portables uit Gent – die humor en kwaliteit al meer dan een handvol platen lang op een fantastische manier weten te verzoenen – hebben een onheilspellende titel voor hun nieuwste album gekozen. Na langdurige samenwerking met kunstcollectief K-RAAK³ en het wippen over enkele platenfirma’s, heeft de band onderdak gevonden bij het Italiaanse label Almost Halloween Time. En ook achter dit werk huist weer een concept, iets waar De Portables sterk in zijn. Elk bandlid kreeg de volledige zeggenschap over een van de vier kanten van deze dubbele plaat. Het geeft de band, die zichzelf telkens opnieuw weer lijkt uit te vinden en niet wakker ligt van vaste structuren of wetmatigheden, een nog moeilijker aan te meten karakter.
Hoe De Portables er steeds weer in slagen het grote publiek te ontduiken is en blijft een raadsel. Want ook nu weer klinkt hun muziek ontvankelijk, oprecht en tegelijkertijd avontuurlijk. Het feit dat deze nieuwe release enkel digitaal wordt uitgebracht en op gelimiteerde vinyl, waarvan de eerste honderd exemplaren telkens een andere, handgeschilderde (!) hoes van Falagario bevatten van een scene van ‘Regenbomen’, werkt massaconsumptie natuurlijk ook niet in de hand. Verder doet dit gezelschap weer heerlijk zijn eigen ding, of wat te denken van op elkaar volgende titels als ‘The Space’, ‘The Space Between’, ‘The Space Between You and Me’ en ‘The Space Between You and Me Is Just a Matter of Time’?
Op muzikaal vlak stappen De Portables zwaar binnen. Na een goede minuut winderige stilte waarbij in de verre achtergrond een militaire parade plaatsvindt, komt een langzaam ‘The Space Between’ met een fuzzy, psychedelisch gitaar- en orgellandschap en een overstelpende muur van noise aanmarcheren: “We’ve been stopped to walk, on this planet called home, now it’s time to leave this World behind”. Vanaf dan is een gevarieerde trip van dertien borrelende tracks een feit. Een aaneengeregen muzikale afscheidsbrief met zowel nogal sombere, wazig ronddolende als heldere, aangrijpende songs en zelfs aanvullende sfeerpassages wordt gepresenteerd. In die laatste categorie spant een ronddolende mallemolen met een vunzige, groezelige gesproken stem, ‘There’s no Porn on YouTube’, de kroon.
Vanaf de vierde track, ‘Sparrows Gather Together’, gaat de band een andere richting uit. Een akoestische gitaar vormt de basis voor enkele bewolkte folktronicatracks met handengeklap, lang aangehouden snaarthema’s en jazzy hoeken. De initiële ruimtereis is neergestreken in de slaapkamer, een andere plek om de buitenwereld uit te sluiten. Plots klinken De Portables erg broos en grijpbaar, wat enkele sterke songs oplevert.
Vanaf kant B en met ‘The Space Between You and Me (Gazing at the Nightsky)’ stappen de vier jongens eindelijk de straat op. Echolandschappen vallen weg, de akoestische gitaar wordt kordaat aangeslagen en de band gaat over in een harmonieuze meerstemmigheid. De snaredrum roffelt en de van somber naar opheldering klimmende zang (“I remember all the good times, I remember all the fun”)vormt een front voor het relatief doordeweekse instrumentarium. Een eveneens minder dan twee minuten omvattend ‘Tourist in My Own Ex-Town’ kiest ook voor een eenvoudige, akoestische folkomkadering maar wordt getransformeerd tot een dronkenmanslied via doffe stemvervorming en het voortdurend pannen van links naar rechts. Toch zet de reis naar helderheid en eenvoud zet zich meer en meer voort. De enige Nederlandstalige bijdrage, het West-Vlaams gezongen ‘Regenbomen’ is een popsong die klaar is om door radiolandschap opgepikt te worden en ‘The Final Arrangement’ is een intieme ballade met ontdubbelde melodie van gitaar, toetsen en een heerlijke tweestemmigheid, die prachtig openbloeit in een melancholie van blazers. Enkel in de voorlaatste bijdrage verliest dit viertal weer wat vaste grond onder de voeten. Met vervormde elektronica (in de verte klinkt zelfs een discotrancesong) en vol vage effecten zuigt een mysterieus ‘No Bones’ zich vast alvorens de plaat opnieuw akoestisch, eenvoudig en licht mijmerend mag sluiten.
‘It’s Time to Leave This World Behind’ is duidelijk een plaat met verschillende gezichten, iets wat onvermijdelijk is gezien de achtergrondfilosofie. De plaat begint in een lsd-trip die schatplichtig is aan de Flaming Lips, evolueert naar benevelende folktronica die naar Gravenhurst knipoogt en strandt uiteindelijk in oprechte, akoestische Donovan-ballades. Op die manier sluit het gezelschap helemaal aan bij de moderne zapcultuur die geen geduld meer heeft om een consistent verhaal te zoeken achter dertien liedjes. Iedereen mag dus het voor hem of haar beste stuk kiezen uit dit fijne album, dat niet altijd even sterk naar de keel grijpt.
