Nieuw is het concept niet: een octet voornamelijk bestaande uit percussionisten en blazers dat er feestelijk op los toetert. Het gevaar bij een dergelijke aanpak is dat "ongecompliceerd" vlug "ongenuanceerd" durft worden, maar in die valkuil trappen De Nazaten niet. Daarvoor zijn ze al te lang bezig, hebben ze de gepaste hoeveelheid talent aan boord en namen ze al genoeg albums op. Hun vorige, 'Skratyology', was een bijzondere samenwerking met stersaxofonist James Carter. Dat het ensemble graag uitpakte met samenwerkingen bleek ook reeds uit hun verleden, maar een gastmuzikant als Carter had het ensemble nog nooit kunnen strikken. Ook hun meest recente worp, 'For Now', is er weer een met Carter, die normaal gezien onder exclusief contract staat bij het grote Emarcy Records. Dat een onooglijk label als Strotbrock een artiest van Carters kaliber tot twee maal toe heeft kunnen strikken, mag dus een groot wonder heten.
Sedert 'Skratyology' is de grootste nieuwigheid er echter al af. Carter blaast boosaardig en onheilspellend in het rond en wie de man al live aan het werk zag of hoorde, merkt dat dezelfde trucs terugkeren. De sterkte van zijn solo's is dat hij zijn ideeën niet te moeilijk uitkiest. Hij speelt vaak vrij voor de hand liggende wendingen, maar door zijn duizelingwekkende vermogen om virtuoos te spelen (in combinatie met een schijnbare onvermoeibaarheid) lijkt zijn spel juist complex. Het piepen en knarsen waar Carter eveneens vaak mee uitpakt, blijft hier gelukkig in belangrijke mate achterwege. Op die manier heeft Carter zichzelf toch niet helemaal gekopieerd.
Interessant is de plaat daarom nog niet. Het zijn vooral De Nazaten zelf die het mooie weer mogen maken, en dat doen ze met overgave. Toch is ook hun geluid niet meer verrassend genoeg. 'For Now' blijft een album lang boeien door het gemak waarmee de muzikanten soleren en door het grote speelplezier dat blijkt uit hun collectief feestgedruis, maar echt beklijvend zijn de bochten waarin de muziek zich wringt niet te noemen. De arrangementen lijken nu en dan op automatische piloot te zweven, waardoor de spanning verder verdwijnt. Dit soort formaties zou kortom niet louter mogen teren op de leuke grooves en vibes alleen.
Het wordt dan ook hoog tijd dat De Nazaten zichzelf opnieuw uitvinden. James Carter zal dat omwille van de internationale appreciatie voor wat hij momenteel doet allicht niet meer doen, maar de Nederlanders zijn muzikaal genoeg om gewaagder te componeren en meer on the edge te improviseren. Deze binnen de lijntjes gekleurde tekening is immers mooi, maar waarom een braaf schoolbal als het ook een heftige fuif kan zijn?
