Frontman Ferry Heijne van De Kift heeft het niet begrepen op de lelijke, zielloze cd-doosjes en kiest steevast voor een origineel en vaak verbazend mooi ontwerp. De hoezen van 'Krankenhaus' (een sigarendoosje), 'Gaaphonger' (een boek), 'Vlaskoorts' (ingekaderde foto) en 'Vier voor Vier' (boek met openklappende scene) krijgen nu het gezelschap van '7', een handgeplooide envelop met een afgestempelde postzegel en een takszegel. Let wel: om de cd en het alweer uitgebreide boekje eruit te halen, mag de takszegel niet gescheurd want dan is de verpakking meteen stuk.
Meer dan drie jaar na 'Vier voor Vier', hun bewerking van Daniil Charms opera uit 1928 waarmee ze zichzelf en hun fans op de proef stelden, is '7' een terugkeer naar de wortels ten tijde van 'Yverzucht' en 'Krankenhaus': de geschifte fanfaremuziek staat weer helemaal voorop, terwijl op de vorige cd's de teksten ingebed lagen in een groot verhaal. Dit betekent echter niet dat Ferry Heijne zijn zoektocht in de literatuur heeft gestaakt – sinds de eerste cd 'Yverzucht' schrijft De Kift zelf geen teksten meer. Uiteindelijk koos hij ervoor om een ganse cd met enkel gedichten uit de schatkamers van de Russische literatuur op te nemen, met uitzondering van het instrumentale 'Billo's' van het Venezolaanse gezelschap Billo's Caracas Boys.
Na de sobere melancholische opener 'Goud' op tekst van Sergej Jesenin komt de fanfarepunk van De Kift goed los met '5', een gedicht van Anna Achmatova met daarin zo'n typisch donker kantje: niet ver van hier slaat rampspoed in. Die donkere, melancholische sfeer trekt als een rode draad doorheen de plaat en krijgt een tragisch hoogtepunt met de gedichten van Boris Ryzji in 'Tot Slot' en vooral 'De Zee'. De muziek klinkt nu eens gelaten en droefgeestig en barst dan uit als in verzet tegen de zinloosheid. In combinatie met de tekst die intenser wordt doordat Heijne fragmenten herhaalt, dreunt ' De Zee' als een plethamer op het gemoed. Ryzji mag het niet meer meemaken (hij verhing zich in 2002, amper 27 jaar oud) maar een betere soundtrack had hij niet kunnen bedenken: In verre droeve buitenwijken, die 's ochtends leeg en somber zijn [...] daar staat een huis, zestien hoog, waarnaast een populier verrijst die uitgeput naar de verlaten hemel wijst. Dat het allemaal zo erg niet is, vertelt de muziek op 'De Reiziger', een gedicht van de 19de-eeuwer Pjotr Vjazemski waarin de onzekerheid van het leven mooi wordt opgeroepen. In 'De Onbekende' van Alexander Blok is de pure fanfarepunk van De Kift weer aan zet, maar op 'Blauwgras' van Konstantin Paustovskij verrast De Kift met een stukje Mozart in de begeleiding. Een tweede gedicht van Jesenin is verwerkt in het mooie, licht surrealistische 'Zeis' met een heel mooie trompetsolo van Han Hulscher, die net als euphonium Patrick Votrian een heuse verrijking is. Drummer Wim ter Weele vormt samen met bassist Matthijs Houwink nog steeds een beresterke ritmesectie, maar speelt nu ook steeldrum. Het vertrek van toetsenist Frank Van den Bos leidt ertoe dat er nu geduelleerd wordt tussen de koperblazers en elektrische gitaren en/of banjo, wat ook goed te horen is op het stevige 'Zwart-wit', alweer prachtige poëzie, ditmaal van Nikolaj Goemiljov. Van 'Vier voor Vier'-componist Daniil Charms komt 'Zeven', dat muzikaal weer de kaart trekt van het openingsnummer. Ook Alexander Poesjkin mocht niet ontbreken en voor zijn 'Talisman' en 'Berooid' deed Heijne een beroep op de Fanfare Crescendo uit Assendelft, waarin hij destijds zijn eerste muzikale stappen zette en waar vader Jan nog steeds actief als trompettist, net als in de band van zijn zoon. Ook hierin is de cd een terugkeer naar de wortels.
Niet alleen dankzij de muziek loont '7' de moeite, De Kift laat ons ook kennismaken met pareltjes uit de poëzie van een van de belangrijkste en meest onderschatte literaire tradities. Dit is zonder meer het beste dat De Kift ooit opnam. Melancholie kan verdomd mooi zijn.
Meer over De Kift
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
