De Amerikaanse songschrijfster Dayna Kurtz is bij onze noorderburen een stuk bekender dan hier: haar eerste studioalbum 'Postcards from Downtown' uit 2002 haalde er meteen de album top 20. Vijf albums later is ze in België nog steeds een nobele onbekende. Niet geheel onterecht, want Kurtz' mengsel van rock'n'roll en country is allerminst vernieuwend, en ook elk commerciëel appeal ontbreekt. Wat dit album wél bevat, dat zijn tien sterke songs, gezongen door een hele goeie zangeres.
Dat zangtalent blijkt al meteen uit het eerste nummer. De melancholische countryballad wordt bijna volledig door Kurtz' stem gedragen, en de bloedmooie vocale harmonieën in de refreinen zorgen voor kippenvel. In de volgende drie nummers passeren ouderwetse rock'n'roll, scheurende surfpop en een fiftiesballad de revue, waarna vier covers volgen. 'Here Comes a Regular' van The Replacements is een troosteloos stukje alternatieve country geworden, met slepende drums en gitaar in de verte en de stem beklijvend dichtbij. 'Don't Go Down' van Elliott Smith is dan weer omgevormd tot aangenaam luie zondagmiddagmuziek. Vervolgens gaat Kurtz nog verder terug in de tijd met 'Hanging Around my Girl' van Sonny Burgess, waarin ze 'girl' in 'boy' verandert maar voor de rest heel trouw blijft aan het origineel, en ten slotte 'Lou Lou Knows' van Slim Willet, dat met zijn stevige surfgitaar meer op 'Human Fly' van The Cramps lijkt dan op het origineel. De laatste twee nummers zijn terug eigen werk, en meteen de meest opvallende nummers van het album. In 'You Fine Girl' waagt Kurtz zich zo goed als volledig a capella aan de blues. Het sterke staaltje stemwerk wordt slechts gesteund door een metronoomachtige tik op de achtergrond. In de feestelijke afsluiter 'Election Day' wordt Kurtz begeleid door een zeer mooi arrangement van blazers en slagwerk. De tekst gaat over Obama, en een koor scandeert de belangrijkste zinnen mee: "we beat back the devil in the voting booth" en "good guys sometimes win".
Echte 'American standards' (het soort nummers dat elke Amerikaan kent en die te pas en te onpas door Jan en alleman gecoverd worden) staan er dus niet op het album. Toch is de albumtitel zeker niet slecht gekozen: Kurtz slaagt er wonderwel in om de vier zeer verschillende covers én haar eigen werk tot een samenhangend geheel te verwerken, dat qua songs en arrangementen perfect tussen de echte standards past. Op die manier schrijft ze zichzelf bij in een lange traditie van songsmeden.
Meer over Dayna Kurtz
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
